Maciek

[video=youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Ecs1sb8LTlc

Obecnie, jak już zostało powiedziane, Tuomas jest ateistą, ale wcześniej nie był ateistą. Nazywał siebie kimś poszukującym, wierzył w jakiś absolut/stwórcę, choć nie był człowiekiem związanym z konkretnym kościołem, mimo że nosił krzyż na piersi przez pewien czas. Wyraźnie widać w jego twórczości gdzieś do 2010 roku pojawia się jakiś absolut. Przykładowo w Planet Hell wspomina Behold this fair creation of God, w She is My Sin pisze God I must confess I do envy the sinners. Romanticide zaczyna od słów God love and rest my soul itd. Wielokrotnie też korzystał z mitologii chrześcijańskiej czy biblijnej symboliki vide The Carpenter czy Poeta, zaś Faraona otwiera cytat z Biblii. Nawet niektóre liryki są bezpośrednim zwróceniem się do stwórcy (Gethsemane, The Riddler). Chociaż wspomniany The Carpenter to też niemal manifest jego poglądu, czyli utożsamienie boga z naturą. Był eksploratorem naszego kręgu kulturowego. Biblia jest jednym z podstawowych źródel kultury w naszej cywilizacji i nie zdziwiłbym się, gdyby Tuomas mimo ateizmu jeszcze nieraz z niej korzystał, tak jak z mitologii greckiej czy skandynawskiej.

Evergrey – w tym zespole perkusistą był przez kilka lat Hannes van Dahl (ten od Floor). Fajne, klimatyczne, na plus. Diablo Swing Orchestra – zakręcone, szczególnie wokalnie. Może nie tak zaskakujące, jak chcociażby Justice for Saint Mary, gdzie po symfonicznej balladzie wchodzi nagle dubstep, ale wciąż niebanalne. Lux Occulta – I pomyśleć, że drzewiej grali black metal, ale na tym krążku chyba już zupełnie odjechali w awangardę/eksperymenty. Dziwaczne w dobrym tego słowa znaczeniu, trochę zabarwione folkowo – dawnie, a z drugiej strony elektronika. Polska kołysanka i nagle francuski. Intrygujące Rush – Rush to waga ciężka. Sam się zastanawiam, czemu ich tak rzadko słucham, mimo że ich rzeczy z lat 70-tych to prawdziwa petarda i progresywna uczta. Klawy numer z debiutu, choć jest on jeszcze taki bardziej hard rockowy, zeppelinowy w wyrazie. Tak czy siak, zacna rzecz. Wygrywa Lux Occulta, czyli teraz kolej Freyji.

Poznałem go jako śpiewającego komika przy okazji Rock'n' Roll Nerd - zawsze rozbawia mnie do łez ta piosenka. ;) [video=youtube]

Okay. To ja poproszę coś progresywnego. Przy czym nie chodzi tu tylko o prog jako taki, ale w szerokim rozumieniu. Czyli mogą być także wszelkie nieszablonowe rzeczy. Liczy się konkretny utwór, a nie przynależność gatunkowa zespołu.

Akurat We Are The Others to też nie jest błaha historia, kiedyś się natknąłem na takie info na temat tego utworu. [video=youtube]

Mam wrażenie, że Delain w ostatnich latach delikatnie przekracza granicę "pierwszorzędnego zespołu drugorzędnego", szczególnie ostatnim albumem. Teksty są zazwyczaj napisane wprost i może nie są wielce literackie i wieloznaczne, ale też tyczą zazwyczaj ważnych spraw. Kto by pomyślał, że hitowe Your Body is a Battleground to kawałek o lekach i tym jak jesteśmy nimi ze wszystkich stron bombardowani przez koncerny farmaceutyczne. p.s teraz jak mają dwóch gitarzystów, to tym bardziej czekam na ich nowy album, bo ich siłą nie były nigdy orkiestracje. Zresztą połowa piosenek niemal tak jakby ich nie miała. Za to rockowy pazur, klimat i zgrabna melodyka - zdecydowanie tak. :)

Jeden z tych gatunków, za którym nie przepadam. Nie lubię jazzowych harmonii i tego pokręcenia. Odmian jazzu jest więcej niż gwiazd na niebie, niektóre jazzowe podgatunki są krańcowo różne od siebie. Chyba jeszcze w miarę znośny jest smooth jazz i fusion (dla fana ambitnego rocka), choć też w bardzo niewielkich ilościach. [video=youtube]

Nowy nomen omen ognisty teledysk Halestorm. Niczym specjalnym nie zaskakuje, ale Lzzy z dwoma gryfami to zawsze coś. :) [video=youtube]

Ostatnio natknąłem się na "Ostatnie Życzenie" Sapkowskiego po fińsku, trzeba by polecić Tuomasowi, na pewno by mu się spodobało :D

@prostreet – akurat w tym kawałku Haggardu te fortepianowe partie klawisze mają neoklasycyzujący posmak, no ale co do zasady to jest symphonic metal skrzyżowany z muzyką dawną. Przechodząc do bieżacych spraw, to nie do końca o to mi chodziło, bo zawaliliście mnie indie i elektroniką, no ale – jak mawiał John Malkovich, gdy grał Ruska – okiej. To bez zbędnych deliberacji: wygrał kawałek Adriana, to miło, że Brytyjka śpiewa też parę zdań po polsku.

Będzie się działo. :) http://wyborcza.pl/1,75475,19144210,film-baginskiego-o-wiedzminie-hollywood-wchodzi-do-gry-bedzie.html

Coś mało tych utworów.

Zimmer chyba sobie przypomniał swojego rockowe początki, bo wyrusza w regularną trasę koncertową :D Najistotniejszym jest jednak fakt, że w maju 2016 zagra aż trzy koncerty Polsce (Gdańsk, Łódź, Kraków). Sądząc po teaserze poniżej, to wygląda to rewelacyjnie. [video=youtube]

Powerwolf zagra 11.02 w krakowskim Kwadracie, 12.02 w gdańskim B90, 13.02 w warszawskiej Progresji. :)

Zastanawiałem się co to jest to "sisu" po fińsku, ale już doczytałem. Faktycznie Beckerowi tego nie brakuje, gdyż lekarze dawali mu na poczatku lat 90-tych kilka lat życia. A on nie tylko, że żyje, ale jeszcze jest jakoś w stanie tworzyć muzykę, mimo że się nie rusza i nie mówi - niesamowite. Jeszcze a propos utworów to Haggard to znakomity band, choć nie jest to neoclassical, lecz symphonic (death) metal połączony z muzyką dawną i folkiem, no ale to tak na marginesie. ;) To ja poproszę o coś niesłusznie niedocenionego (ale tak naprawdę niedocenionego) albo jakiś utwór, który prezentuje jakiegoś wykonawcę od innej strony niż zazwyczaj, czyli też jest jakoś może niedoceniony.

Coraz więcej książek, coraz mniej czytelników - co sądzicie o takim zjawisku, jakie obecnie istnieje na rynku. Mamy od dekad spadek czytelnictwa (i to jest gorzej niż podawany fakt, że 60% Polaków nie przeczytało nic w mijającym roku, bo do badań liczą też poradniki, przewodniki, magazyny, książki do nauki na studiach itp, prawdopodobnie te 10%, które czyta więcej niż 6 książek rocznie, to jest ta grupa faktycznie czytająca). Z drugiej strony mamy coraz więcej książek na rynku, coraz więcej się wydaje polskich rzeczy, jak i coraz więcej zagranicznego chłamu na szybko się przekłada, choć rynek przez dziesięciolecia się kurczył. Dla porównania w zeszłym roku wydano około 150 kryminałów/sensacji polskich autorów, jeszcze dwie dekady temu raptem kilka pozycji rocznie. O fantastyce nawet nie wspominam, bo tu przebicie to są tysiące procentów. Książka stała się towarem, tytuł żyje kilka tygodni/miesięcy, ze wszystkich stron jesteśmy bombardowani nowościami, tego jest strasznie dużo. Natłok pozycji jest przerażający. Kto to wszystko kupi i przeczyta. Jak myślicie z czego to wynika, że choć coraz mniej osób czyta, to coraz więcej pisze/wydaje?? I dokąd to nas zaprowadzi? Sam się nad tym zastanawiam. Na pewno popularyzacja komputera i wygoda pisania, paradoksalnie internet, sukcesy polskich autorów na rynku, może brak większego sita i przesiewu w wydawnictwach i redakcjach, które myślą tylko o zyskach.

Ostatnio sporo używam LC, chyba nawet częściej niż last fm (w sumie lubimyczytać to taki odpowiednik last fm dla książek i pasjonatów czytania). Podobno już ma 3 miliony użytkowników, a to przecież polski portal, oby tak dalej. :)

Życzenie Ali z zapodaj nutę podsunęło mi myśl, że może warto napisać bliżej, czym metal neoklasyczny jest, a czym nie jest (aby nikt nie miał problemów z wrzuceniem czegoś do zabawy). Zatem metal neoklasyczny to po prostu połącznie metalu z klasyką (głównie barokiem) – żeby nie było tak prosto – to w przeciwnieństwie do metalu symfonicznego nie opiera się na symfonice i dodatkowych instrumentach, tylko na klasycyzującej grze gitary lub gitary i keyboardu. Oczywście oba style mogą współistnieć u danego wykonawcy vide Rhapsody. Niemniej dwie główne cechy charakterystyczne to: 1) klasycyzująca gra gitary lub gitary i keyboardu, szczególnie solówki 2) zaawansowane utwory, wysokie umiejętności techniczne muzyków Znamienni dla tego stylu są gitarzyści – wirtuozi, którzy od swojego nazwiska tworzą bandy (Malmsteen, Becker, Impellitteri, Michael Angelo Batio, Uli Jon Roth). Neoclassical metal często przybiera też postać power metalu (Rhapsody, Versailles, Dark Moor, At Vance, niektóre rzeczy Blind Guardian) bądź metalu progresywnego (Symphony X, Adagio, Trans-Siberian Orchestra). Może się również zdarzać w zwykłym heavy metalu jak Rhandy Rhoads na płytach Ozzy Osbourne’a. Oczywiście inni wykonawcy też nieraz mają jakieś utwory w tym stylu, choćby Stratovarius, Children of Bodom (tak, tak – Alexi Laiho gra sporo klasycyzujących pasaży), a nawet początkowe rzeczy Amberian Dawn. :)

Bardzo smutna historia tego niezwykle utalentowanego gitarzysty. [video=youtube]

Z tego co się zorientowałem, to wspólny projekt Charlotte z Georgiem Neuhauserem (frontmenem Serenity). Wokalista ten jest znakomitym śpiewakiem, mimo że kompozycje Serenity - poza paroma wyjątkami - są przeciętne. W ogóle mam wrażenie, że to ma byc odpowiedź na święcący ostatnio triumfy projekt Kiske/Somerville, nawet muzycznie nie odbiega zbytnio, też taki melodic rock/metal Ten drugi kawałek brzmi jak Serenity:D

Nowy klip [video=youtube]

Znam ten obrazek od lat i z tego co mi się udało ustalić to: 1 - to ta duża postać łysiejącgo pana 2- kobieta z dzieckiem 3 -to dziecko 4- starzec w kapeluszu 5,6,7 - po lewej stronie łuku trzy twarze, jedna na wprost i dwie z profilu 8 - po prawej stronie łuku twarz 9- prawdopodobnie ręka starca tworzy ostatnią osobę..

Na załączonym obrazku jest 9 ludzi. Jeśli zauważyłeś 6, masz przeciętne możliwości obserwacyjne. Znalazłeś 7, Twoje możliwości wzrokowe są ponad przeciętną. Zdołałeś zobaczyć 8, jesteś b. dobry, możesz sobie pogratulować! Udało Ci się odnaleźć 9, jesteś ekstremalnie dobry, masz bardzo dużą intuicje i kreatywność. Możesz rywalizować mocami obserwacyjnymi z Sherlockiem Holmesem!

Chyba nie do końca zrozumieliście, o co mi chodzi, a to było przecież bardzo proste zadanie. Utwór, który buduje napięcie, narasta. Są tysiące takich kawałków, nawet wśród bardzo znanych rzeczy. W sumie to się spodziewałem masy "narastających" klasyków typu Shine On You Crazy Diamond, One Metalliki czy Finally Free. Sami - Imć Lucassen niewątpliwie potrafi zbudować napięcie, ale to nie jest mój faworyt w jego twórczości, w ogóle na tej płycie progresywne kobyły są takie sobie, a zachwycają te krótsze utwory: Comatose czy River of Time. Evi - O dziwo całkiem fajne. Przypomina muzycznie bardziej rozbudowany System z dodatkiem solówki. Nie do końca tego pragnąłem, ale jednak na plus. Arrow - Bardzo lubię ten numer, ale to wręcz przeciwny biegun w stosunku do tego, o co prosiłem. Kawałek opiera się na hipnotycznej monotonności i powtarzaniu w kółko tego samego motywu. Freyja - Chyba najbliżej moich wyobrażeń. Zatem piątka za formę, gorzej z treścią. Ot średni gitarowy instrumental. Miło się słuchało, ale bez ciar. Anulka79 – Bohemian Rhapsody bez dwóch zdań jest takim utworem, jaki chciałem. No ale umówmy się, każdy z nas słyszał ten numer pewnie tysiąc razy, więc nie jest to rzecz, której mógłbym dać palmę pierwszeństwa, no chyba że reszta to byłaby totalna padaka. ;) Wygrywa Evi. :)