Maciek

Najbliższa mi osoba (poza rodzicami) postanowiła mnie bez słowa wyjaśnienia wykasować ze swojego życia. Dosłownie: telefon, facebook, wszystko. I jak tu mieć wiarę w ludzi.

Tak. W zasadzie to były cztery utwory jako medley, tutaj jest całość. :) [video=youtube]http://youtu.be/AgDhUayvN00

[video=youtube] Trochę z innej beczki.

Marco został przepytany odnośnie 10 ulubionych kawałków Nightwish, jest kilka zaskoczeń. :) http://teamrock.com/feature/2016-06-13/the-10-best-nightwish-songs-marco-hietala-once-dark-passion-play-imaginaerum-endless-forms-most-beautiful

Czy w natłoku spraw i zajęc Dawkins w jakiś sposób wraca czasem do Nightwisha i spraw z nim związanych. O dziwo - tak. Kilka jego twittów.

Kto by pomyślał, że pochodzenie pierwszych linijek wyjaśni sam Richard Dawkins :D

@"PaulaEija" OS już im wręcza kronikę fanów czy coś w tym stylu i to już robią to od grudnia, więc mając tyle czasu i fakt że każdy z nas mieszka gdzie indziej to myślałem o książce, ale o książce do czytania po prostu, jakaś powieść (szczególnie fantastyka, która prawie wszyscy lubią) albo coś o polskich zabytkach lub mitologii słowiańskiej.

Niestety, taki sobie. Singlowe Delirium ma nawet fajny, lekko - nomen omen - deliryczny klimat, choć jest trochę jednostajne. Świetna jest też kończąca album Claustrophobia, może jeszcze ze dwa kawałki są niezłe, a reszta to kwintesencja przeciętności. Trochę za dużo też męskiego wokalu. Mam sentyment do Cristiny, ale bardziej do samej jej przesympatycznej osoby i częściowo do niej jako wokalistki, ale sama twórczość LC w ostatnich latach mnie nie porywa.

Takie dwie opcje. 1) Polska flaga z naszym tam logo i podpisami na niej jak największej ilości fanów, przez cały dzień zbieralibyśmy je na naszym stoisku na festiwalu, ludzie chętnie by się podpisywali i to byłaby też promocja dla nas, bo by do nas podchodzili. Pytanie tylko czy jeśli nasze spotkanie z zespołem będzie wcześniej mielibyśmy kiedy zebrać podpisy na flagę. 2) Prezent praktyczny, czyli coś, co nie zjedzą czy wyrzucą do kosza na drugi dzień, czyli np. książka (oczywiście w 6 egzemplarzach - dla każdego po jednym, w każdym dedykacja, że od polskich fanów). Wszyscy lubią czytać, więc pewnie przeczytają.

Nie licząc kanałów ulubionych zespołów. To oglądam jeszcze Max TV, czyli Mariusz Max Kolonko mówi jak jest oraz 20m2 Łukasza Jakóbiaka, czyli wywiady w kawalerce.

Nie wiem, czy ktoś doczytał co to za portal. Cytuję " humorous parody of Gossip magazines, all stories are obviously not true". Ja bym to traktował jako kaczkę dziennikarską, rzecz wyssaną z palca. ;)

Girl in white to pewnie faktycznie Tarja, natomiast w sformułowaniu Jacob's ghost bym się upatrywał aluzji do zupełnie czegoś innego. Duch Jacoba Marleya z "Opowieści Wigilijnej", który nawiedza Scrooge'a i mówi mu, żeby się zmienił i przemyślał swe życie. :)

[video=youtube] Ciekawa rozmowa z Kai'em. Po jej obejrzeniu można sobie zadać pytanie, czy Kai na pewno nie jest robotem? :D

Singiel promujący DVD z musicalem The Theater Equation, całość ma się ukazać 17 czerwca. Fajnie to wygląda, z nowych ludzi jest Anneke van Giersbergen [video=youtube]

Tam się dużo dzieje w tle wokalnie, w zasadzie to jest nowość, bo jeszcze kilka płyt temu była tylko Tarja i nic. W ogóle zastanawiam się czy poza SBTB jest jakiś utwór, w którym Floor śpiewa samodzielnie. Chórków Marco i Troya jest bardzo dużo. Chętnie bym usłyszał z innych utworów wyodrębnione harmonie wokalne. :)

O, to byłoby dobre. Sam korzystam z forum głównie na smartfonie i nigdy nie wiem, jakie są nieprzeczytane posty (bo by trzeba było w każdym z ok 20 podforów szukać po kolei po tematach). Tak że jakby była taka opcja jak na komputerze, to znacznie ułatwiłoby to przeglądanie forum. :)

Edge of Steel ponownie nagrane z nową wokalistką. Jak Wam się podoba? [video=youtube]

Komuś też wyskakuje ciągle info, że ma zweryfikować konto? (link oczywiście nie działa). W zasadzie tak mam odkąd posiadam dwa scrobblery, jeden ten, co miałem zawsze, a drugi na telefonie.

No patrz, jak na to różnie można patrzeć, mnie akurat bardzo się podoba ten utwór i jego liryk. :D. Nie wiem, czy wiesz, że początek to nie są słowa Tuomasa tylko słynna fraza z wiersza Emily Dickinson o tym samym tytule , to tak jakby zacząć jakiś tekst znanym cytatem ze Słowackiego czy Norwida. Może i mało odkrywcze, ale ma swoją wartość i przez nawiązanie wzbogaca znaczenie oryginału. Poza tym to takie miłe puszczenie oka do lubiących literaturę. Per analogiam jakby powiedzieć „przysłowie niedźwiedzie” (samo sobie może brzmi ciut niedorzecznie, ale ma swój literacki rodowód i sens)

Prawdę mówiąc, Tuomas jako tekściarz (albo raczej poeta, bo będę się upierał, że wiele jego tekstów byłoby całkiem niezłą poezją na papierze) zmienił trochę tematykę, nałożył nowe szaty, ale mam wrażenie, że jądro pozostało to samo. Jego styl pisania, erudycja (rzadko spotykana w świecie muzyki), nawiązania, ciekawe słowa, a przede wszystkim fakt, że jego teksty są przemyślane i ma pomysł na ujęcie tematu, nie robi pustosłowia albo pisarskiego dadaizmu. Trochę podobnie jak z kompozycjami, które mogą wyjść słabiej, ale nigdy nie są przypadkowe, czy zrobione ot tak. Teksty są bardzo różne od prostych typu Nemo, do skomplikowanych jak The Greatest Show on Earth. Nie do końca się zgodzę, że liryki z EFMB nie są osobiste, powiedziałbym, że to jest manifestacja światopoglądu i zainteresowań Tuomasa, tak samo osobista jak wszystko inne. Nie trzeba robić pamiętniczka i pisać, co teraz czuje w pierwszej osobie, żeby było to osobiste. Teksty z EFMB dobrze oddają, kim jest teraz Tuomas, jakie poglądy wyznaje i jakie ma podejście do życia. Powiedziałbym nawet, że lepiej, jak rzeczy mają bardziej uniwersalny wymiar. Jedno co się na pewno zmieniło, to melancholia, smutek, cierpienie uleciały, a pojawiła się celebracja życia, radość chwili, witalność. DPP jest tym granicznym albumem, gdzie obok mrocznych rzeczy pojawiają się już pierwsze teksty z whitmanowską afirmacją życia (vide Seven Days to the Wolves). Tak poza tym to całe spektrum jest obecne od pierwszej do ostatniej płyty i zgodzę się, że na każdym krążku jest zróżnicowany poziom (to znaczy zawsze są rzeczy i lepsze i trochę słabsze). Słuchalibyście Nightwisha dla samej muzyki, gdyby teksty były takie jak u większości grup i nie stanowiły takiej wartości?

Bo w moim przypadku nie jest mi ta wersja tak potrzebna. Na telefonie słucham mało, to co potrzebuję mam na karcie pamięci, a na kompie to i tak bez różnicy dla mnie (reklamy przeżyję, a jakość na głośniczkach komputerowych i tak jest nieodczuwalna).

Skład klasyczny plus kilku muzyków. Pięknie grają, tylko pałker, choć dobry technicznie to jego gra niezbyt pasuje do stylu Gunsów, chyba już nawet wolałbym Adlera. Też mnie zaskoczyła na plus forma wokalna Axla, śpiewa jak 25 lat temu :D Te pierwsze koncerty naprawdę bardzo dobre, dużo wigoru, jak on to zrobił pozostanie zagadką. Nie wiem, natomiast co się stało potem podczas Coachelli, bo w ten dzień Axl miał chyba jakąś niedyspozycje, bo słyszałem November Rain z tego festiwalu to Axl ledwo dyszał, fałszował i było naprawdę tragicznie, ciężko nawet mówić, że śpiewał. O dziwo, wcześniejsze wykonania tego epika też widziałem i były całkiem spoko.

Wcześniejsze krążki też polubiłem, ale ostatnio sobie wróciłem do Massive Addictive. Cóż to jest za album, od razu człowieka wprawia w lepszy nastrój :D Perfekcyjny pop-metal, przynajmniej jeśli chodzi o formę i ogólny wyraz. Gdybyśmy się już bardziej wgłębili w podziały gatunkowe, to rzecz należałoby określić połączeniem superchwytliwego modern metalu, elektroniki i nowczesnego rocka. Niemniej właśnie określenie pop-metal idealnie oddaje koncept grupy. Wokal damski, za który odpowiada Elize Ryd i dwa wokale męskie: growlowany (w stylu powiedzmy In Flames, stąd ciągłe konotacje z melodeathem, którego tu naprawdę niewiele) i śpiewany. Razem – mieszanka wybuchowa. Melodie są zaiste wyborne, owszem, popowe, ale właśnie ciężkie gitary i pojawiający się nieraz charczący wokal powodują, że słucha się tego bez wrażenia papki. Kiedyś pop-metalem nazywano kapele hair metalowe z lat 80., tyle że tamta muzyka była lżejszą, ugładzoną i bardziej polukrowaną wersją hard rocka i heavy metalu, natomiast Szwedzi niczego nie wygładzili, lecz pożenili ze sobą dwa przeciwstawne elementy, ciężar i moc metalowych gitar oraz świat współczesnego popu. "Metalowa Abba" albo "metalowy Roxette" te określenia pasują do Amaranthe jak ulał. :)

Sami - to znakomity numer, super drive i feeling, a wersja koncertowa z Alchemy to już w ogóle miazga i nie tyczy się to tylko Marka, ale całego Dire Straits. Z tym że nie do końca o to chodziło. Jakby oceniać sam kawałek bez kontekstu życzenia, to pewnie byłby murowanym faworytem, a tak zobaczymy. hietAla - piękna rzecz, dawno nie słuchałem. Izzy - zgrabny kawałek, solówka niezgorsza, tekst w stylu Mogielnickiego, ale się okazało, że to nie on. ;) Adrian - to w zasadzie kilka solówek, bo zarówno partie solowe duduka, jak również gitara klasyczna. Bardzo refleksyjne, tak jak chciałem. Nymph - to dobry kawałek, ale ciężko się w nim dopatrzyć solówki (no dobrze, może malutka jest xD). Okay. Waham się między Knopflerem a Zimmerem. Ostatecznie wygrywa Adrian. :)

Po przesłuchaniu utworu 'No Bitter End' muszę powiedzieć, że w sumie to nie spodziewałem się po Tarji takiego numeru, czyli zwykłego rockowego kawałka, no powiedzmy, że z naleciałościami alternative rocka/metalu, ale bez elementów symfonicznych/gotyckich.