Maciek

Biorąc pod uwagę, że żadna z czterech ostatnich dużych tras nas nie ominęła, to uważam, że Decades World Tour też nie powinna. :)

Z albumem to tak liczę, że co prawda żadnych prób czy nagrań nie było i zespół jest przez cały rok w stanie hibernacji, ale mózg Tuomasa chyba nie śpi i kto wie, czy po pół roku przerwy nie wymyślił bądź nie wymyśli w tym roku kompozycji i gdzieś tam w pamięci jego stacji roboczej (keyboardu) leżą sobie demówki i czekają na właściwy czas. ;)

;)

Pokaż, to Ci powiemy, z którego roku. ;)

[video=youtube]

Świetny, w niektórych kręgach wręcz kultowy, zespół łączący darkwave z world music, choć mało kto wie, że debiutancka płyta DCD jest utrzymana w stylu post-punku. Nie wszystko łykam, zresztą nie wszystko znam. Najbardziej lubię album Anastasis z 2012 roku, chyba najbliższy gotycko-darkwave'owej stylistyce.

Taka ciekawostka a propos Nightwisha a DCD. ;)

Beyond the Black wystąpi 2 czerwca w Polsce, a dokładniej w Krakowie w Tauron Arenie (zagra support przed Aerosmith). :)

Wybaczcie tę małą retardację. Już podaję wyniki, bo jak wiadomo zwycięzca może być tylko jeden.

Tristania – od samego startu z grubej rury, bo uwielbiam ten kawałek, jak i całą płytę. Klimat jak stąd do Spitsbergenu i odgłosy źródełka czarują.

Lordi – klawy hard rockowy numer, rozruszał mnie, na plus, że nie znałem, choć z treścią życzenia za wiele wspólnego nie ma. ;)

OST Koralina – te guziki zamiast oczu są przerażające nawet (a może właśnie) dla dorosłego. Jeden z faworytów.

Wiedźmin 3 - Numer, którego słyszałem w życiu trzy covery i nigdy nie słuchałem oryginału. Niemniej wciąż ładne.

Xandria – Lubię Xandrię, nawet bardzo, i nie tylko ostatnie płyty, bo choćby krążek India u mnie nieraz gości. Do tego albumu prawie nie wracam, choć fajnie, że kawałek dość nietypowy brzmieniowo jak na Xandrię, z wyraźnym basem i surowymi partiami gitar.

Deine Lakainen – bardziej mnie przekonują fragmenty instrumentalne niż wokalne, niemniej zgodny z tym, co chciałem na pewno.

Dargaard – w sumie taki neoclassicalowy darkwave będzie pasował jak ulał. Będę brał pod uwagę

Kiss – sympatyczny numer, zawsze go lubiłem, ale trochę nijak ma się do życzenia. ;)

Mam paru faworytów, ale ostatecznie wygrywa Satu. :)

Nightwish 100%, ale nie mogło być inaczej. :D Tam był też tekst coveru, czyli tak nie do końca nw.

Za to Tarja tylko 13%, od strony lirycznej Tarja nigdy nie byłą interesująca, więc tyle co ze słuchu pamiętałem, jak widać niewiele.

Okładka najnowszej płyty Purpli dołączyła do mych faworytów, cudny znak nieskończoności (szkoda, że tego samego nie mogę powiedzieć o zawartości).

Przypominam, że muszą być minimum trzy propozycje, żebym mógł coś wybrać, więc wciąż czekam na kolejne. :)

Okay, to ja w takim razie poproszę utwór, który nadawałby się do słuchania w starym zamczysku, nocą, przy świecach w kandelabrze.

Gatunek dowolny, może być rock, metal, gotyk, folk, muzyka dawna, pop, elektronika itd.

Epica wystąpi 9 listopada 2017 roku w krakowskim Klubie Studio. Supportami będą Anneke van Giersbergen z zespołem i tunezyjski Myrath. Ciekawy zestaw. :)

ewentualnie jakiś black metal ale z czystym wokalem

Swoją drogą, to nie ma black metalu z czystym wokalem. :D To znaczy może być jako drugi wokal czy wspomagający, ale cały album z czystym wokalm to by to nie był już black metal, który jest jedynym obok death metalu podgatunkiem metalu, do którego cech konstytutywnych zaliczamy specyficzny rodzaj artykulacji (black - skrzek, death -growl). :)

[video=youtube]

Nie ma już Mad Supply. Połączyło się/przekształciło w Backstage Rock Shop i teraz to jest oficjalny sklep zespołu.

https://www.backstagerockshop.com/collections/nightwish

[video=youtube]

Dotychczas znałem płytę The Puzzle, ale bez strony wizualnej. I muszę powiedzieć, że teledysk do kawałka "Dance With The Dragon” jest znakomity. Jak jakaś aria z rock opery albo fragment spektaklu teatralnego. W ogóle na albumie najlepsze kawałki są z goścmi. :D

W tej chwili Dark Sarah są zdecydowanie ciekawszym zespołem niż Amberian Dawn, bardziej teatralnym i z zacięciem filmowym, podczas gdy poprzednia kapela wokalistki to dalej dobry, pierwszorzędny zespół drugorzędny. Ciekaw jestem kolejnej płyty. :)

To fakt, tegoroczny krążek jakiś mizerny. Słuchałem dwa razy i nie mam ochoty do niego wracać. Może jakieś pokrewieństwo stylistyczne z Xandrią jest. Z tym że Xandria nagrała świetny album, zaś Edenbridge kiepski. ;)

Sarah Brightman wystąpi wraz chórem Gregorian w Polsce, a dokładniej w Łodzi 17 grudnia. :)

http://www.sarahbrightman.com/news/royal-christmas-gala-additional-european-dates-announced

Zdecydowanie Tuomas, dusza zespołu. Tak było od początku i z nim też najbardziej lubię czytać/słuchać wywiadów. Jednak ostatnio bardzo dużą symaptią darzę też Troya, niezwykle symaptyczny gość, i o dużej muzycznej erudycji.

Całe Vehicle of Spirit (pełen koncert z Wembley) pojawiło się oficjalnie na Spotify.

Miało być coś też z grubej rury (Sanctus czy coś takiego), ale ostatecznie będzie Estatic Fear, taka mało znana, acz zacna, kapela z lat 90. :)

[video=youtube]

Nowe wcielenie Nergala, który tym razem śpiewa. Nie ma to nic spólnego z metalem, ale wciąż jest mroczne i operujące ciemnymi barwami.Coś może ma to z Cave'a, coś z Casha.

[video=youtube]

Podobno w niektórych wersjach Spotify można włączyć wyświetlanie tekstu każdego utworu? W mojej nie, bo akurat używam takiej z czasów drugiej wojny punickiej, bez żadnych aktualizacji. Niemniej ciekaw jestem, czy ktoś to testował?

Lost in Forever to drugi album tej grupy z Niemiec. Formacja zrobiła zamieszanie na swoim rockowo-metalowym podwórku, natomiast ich popularność poza granicami w kraju jest niewielka, jednak symfometalowy światek coraz bardziej ich dostrzega.

Jaki mają przepis na sukces? Przede wszystkim prostota, ale nie prostactwo. Klarowność brzmienia i frapujące linie melodyczne. To właśnie rewelacyjne i ciekawe melodie są paliwem, które niesie ten wehikuł. Gdy dodamy do tego świetny wokal i trafne aranże, to już będziemy wiedzieć, jak to jeść. Wokal żeński to mocny punkt albumu, okazjonalnie ubarwia go męski głos.

Można oczywiście szukać jakiś analogii, że coś podobnego było już u Delain, Nemesea czy późnego Within Temptation, a nawet niekórych rzeczy Xandrii, ja bym się tu także pewnych paralelizmów z taką holenderską grupą Kingfisher Sky doszukał, szczególnie w tych momentach niesymfonicznych. Jednak to wszystko nie oddaje sytuacji faktycznej.

Dużo tu pierwiastków klasycznie rockowych (metalowych), kiedy pojawia się ballada, to nie brzmi jak soundtrack z anielskim głosem, lecz bardziej jak ballada rockowa. O dziwo, zrobione jest to wszystko ze smakiem, nawet puryści nie powinni narzekać. Zespół nie idzie w barokowy przepych ani ultrabombastyczność i nie udaje, że robi wielkie EPICKIE dzieła, lecz skupia się na drobnych ozdobnikach w aranżach, choć oczywiście czasem przypomina, że to jednak szeroko pojęty metal symfoniczny, to jednak podstawą brzmienia pozostają gitarowe brzmienia i wyraźny bas. To, co u innych grup mogłoby razić, u Niemców jest atutem i nie stępia pazura i energii. Jedyną rysą na szkle mógłby być fakt, że wydawnictwo nie posiada jakiegoś dłuższego, rozbudowanego utworu, ale - jak już rzekłem - nie taka jest koncepcja grupy, może z kolejnym albumem się to zmieni, a może to jest właśnie ich nisza, zobaczymy. Chyba najbliższy tego rozbudowania jest Forget My Name z wstawką akustyczną w środku.

To wyjątkowo mało symfoniczny album jak na symphonic metal. W praktyce część albumu to niemal rock (czasem heavy metal) przypudrowany na  symfoniczny metal  i wypada to „ładnie, zgrabnie i powabnie”, jak mawiał klasyk. Z drugiej strony mamy sporo rockowo-metalowego grania w tym bardziej klimatycznym wydaniu. Trzecią bajką jest niemal popowa przystępność i utwory ocierające się o radiowe standardy, bo i takowe zanotujemy. Rzadko który album jest monolitem, więc nie tylko wpływy rockowe i metalowe, bo i folkowe refleksy się pojawiają tu i ówdzie, czasem grupa pójdzie znowu w bardziej tradycyjną gotycko-symfoniczną narrację muzyczną, objawią się chóralne brzmienia (Dies Irae, Nevremore). Niemniej to bardzo spójna płyta, może nawet za mało zróżnicowana (a może niepotrzebnie szukam dziury w całym?). Summa summarum wypisanie inspiracji czy składników tej muzyki nie odda przyczyn sukcesu tej grupy. Zespół ma to coś, co przykuwa uwagę i i nie da się tego precyzyjnie określić, jedni to po prostu mają, drudzy mimo dużych umiejętności i talentu – nie. Beyond The Black zdecydowanie posiada przysłowiową "bożą iskrę", ciekaw jestem, czy za kilka albumów będą wymieniani na jednej półce z najlepszymi?

[video=youtube]