Bardzo ją lubię. Najpiękniejszy jej utwór to
W moim życiu nastała zima, a ludzie, których spotkałam w drodze stali się moim latem. Nocą zasypiałam z wizjami siebie tańczącej, śmiejącej się i płaczącej wraz z nimi. Już od trzech lat byłam w niekończącej się światowej trasie i wspomnienie ich było dla mnie jedyną rzeczą, która podtrzymywała mnie na duchu i jedyną szczęśliwą chwilą.
Byłam piosenkarką, niezbyt popularną. Kiedyś marzyłam, że stanę się wspaniałym poetą, ale po niefortunnej serii wydarzeń moje marzenia roztrzaskały się i rozprysły milionami gwiazd na nocnym niebie. Ale pragnęłam ich dalej, skrząca się i rozbita. Choć tak naprawdę nie przejmowałam się, bo wiedziałam, że kiedy dostajesz od życia wszystko, czego chcesz, zapominasz czym jest wolność.
Kiedy ludzie, których znałam dowiedzieli się, jak żyję, pytali dlaczego to robię, ale nie ma sensu rozmawiać o tym z ludźmi, którzy posiadają dom. Oni nie mają pojęcia co to znaczy szukać bezpieczeństwa w drugim człowieku, by znaleźć dom w każdym miejscu, gdzie ułożysz się do snu.
Zawsze byłam niezwykłą dziewczyną. Moja matka mówiła, że mam duszę kameleona, że brak mi moralnego kompasu, który wskazywałby północ, że mam zmienny charakter i wewnętrzny brak zdecydowania, tak nieokiełznany jak wzburzony ocean. I jeśli miałabym powiedzieć, że nie planowałam, że moje życie tak się obróci, skłamałabym.
Bo urodziłam się, by być tą drugą kobietą, która nie należy do nikogo i należy do wszystkich, która nie ma nic, a pragnie wszystkiego, która ma w sobie to pragnienie doświadczenia wszystkiego i obsesję wolności, która zatrważa mnie do tego stopnia, że nie mogę o tym mówić i pcha mnie w stronę nomadycznej wolności, która mnie ekscytuje i przyprawia o zawrót głowy.
Jestem na otwartej drodze
Możesz zabrać mi cały czas w bieli i złocie
Śpiewanie bluesa staje się niemodne
Możesz zabrać mi cały czas w upale i zimnie
Nie załamuj mnie
Podróżuję już za długo
Staram się zbyt mocno
Z jedną, ładną piosenką
Słyszę ptaki lecące w letniej bryzie
Jadę szybko, jestem sama pośród nocy
Staram się nie wpadać w kłopoty
Ale mam wojnę zakorzenioną w głowie
Więc po prostu jadę, po prostu jadę
Umrzeć młodo, bawić się ostro
Tak mój ojciec uczynił ze swojego życia sztukę
Pijemy cały dzień i rozmawiamy do zmroku
Tak robią niespokojne duchy, światło tli się w nocy
Nie opuszczaj mnie teraz
Nie żegnaj się ze mną
Nie odwracaj się ode mnie
Zostawiasz mnie na lodzie
Słyszę ptaki lecące w letniej bryzie
Jadę szybko, jestem sama pośród nocy
Staram się nie wpadać w kłopoty
Ale mam wojnę zakorzenioną w głowie
Więc po prostu jadę, po prostu jadę
Jestem zmęczona tym, że czuję się, jakbym była pojebana
Jestem zmęczona tym, że jadę dopóki nie ujrzę gwiazd
Tylko to pozwala mi całkiem nie oszaleć
Więc po prostu jadę, po prostu jadę
Słyszę ptaki lecące w letniej bryzie
Jadę szybko, jestem sama pośród nocy
Staram się nie wpadać w kłopoty
Ale mam wojnę zakorzenioną w głowie
Więc po prostu jadę, po prostu jadę
Każdej nocy modliłam się, by odnaleźć moich ludzi i w końcu tak się stało na otwartej drodze. Nie mieliśmy nic do stracenia, nic do zyskania, nie pragnęliśmy niczego oprócz tego, by nasze życie stało się dziełem sztuki. Żyć szybko. Umrzeć młodo. Być szalonym. Dobrze się bawić.
Wierzę w kraj, którym kiedyś była Ameryka. Wierzę w osobę, którą pragnę się stać. Wierzę w swobodę otwartej drogi. A moje motto jak zawsze jest niezmienne. Wierzę w dobroć obcych ludzi. I kiedy toczę walkę sama z sobą, zaczynam jechać. Po prostu jadę.
Kim jesteś? Czy masz kontakt ze swoimi mrocznymi fantazjami? Czy w swoim życiu możesz ich doświadczyć? Ja tak. Jestem pojebana. Ale jestem wolna.
[video=youtube]
