Leaderboard

Zachęcona przez Paulę zaczęłam oglądać Doctora Who... i jestem zaskoczona. Obejrzałam jakieś sześć odcinków, zgodnie z zaleceniem, zaczynając od odcinków z 2005 i, o dziwo, nie mogę się oderwać, a, jak dotąd, jest to coś wyjątkowo nie w moim stylu. Znaczy, ten klimacik komediowego scine fiction z gumowymi kosmitami w stylu Power Rangers jest czymś, czego nie widziałam od czasów... Power Rangers i seriali młodzieżowych z czasów mojego wczesnego dzieciństwa, a mimo to oglądam dalej. :D Mam sentyment do podobnych produkcji, bo bardzo kojarzą mi się z minioną dobą, gdy wszyscy nie byli super piękni, a efekty były skaleczone, ale to nie tylko to. To się po prostu dobrze ogląda. Można polubić głównego bohatera, który jest ewidentnie na haju - świat się wali, a ten się śmieje i wtedy analogicznie - ja się śmieję. Szczerze mówiąc, zdążyłam polubić odtwórcę roli tytułowej i jest mi źle już teraz, że, zdaje się, po pierwszym sezonie przyjdzie mi się z nim pożegnać. Wiem, że wszyscy zachwycają się Tennantem i Smithem, ale Eccleston jest świetny i nie jestem pewna, czy potrzebuję innego Doktora. Zastanawia mnie, bo jestem laikiem i nic nie wiem, jak to jest z kolejnymi Doktorami, znaczy, skąd się biorą, skoro ten jest ostatni z Władców Czasu? No, ale to jest serial scine fiction z niebieską budką przemieszczającą się w czasie i przestrzeni, więc czas i przestrzeń są naturalnie czymś umownym. Ciekawe, czy formuła serialu się zmieni, to też mnie chwilowo nurtuje, w miarę zmiany Doktorów. Chwilowo jest to pół-logiczna komedia scine fiction, gdzie główny bohater rży ze śmiechu non-stop, stojąc niemalże na gruzach płonącego wszechświata (ale to naprawdę, jakkolwiek by to nie brzmiało, nie jest wada - bardzo odpręża mnie ta formuła). ;) Po sesji czegoś takiego potrzebowałam. Choć mam cichą nadzieję, że w przyszłości będzie więcej odcinków bez gumowych kosmitów typu Jabba the Hutt.