imaginaerum The Crow, The Owl And The Dove

[Evi 1960]

"The Crow, The Owl And The Dove"

 

A crow flew to me

Kept its distance

Such a proud creation

I saw its soul, envied its pride

But needed nothing it had

 

An owl came to me

Old and wise

Pierced right through my youth

I learned its ways, envied its sense

But needed nothing it had

 

Don`t give me love

Don`t give me faith

Wisdom nor pride

Give innocence instead

 

Don`t give me love

I`ve had my share

Beauty nor rest

Give me truth instead

 

A dove came to me

Had no fear

It rested on my arm

I touched its calm, envied its love

But needed nothing it had

 

(repeat ch.)

 

A swan of white she came to me

The lake mirrored her beauty sweet

I kissed her neck, adored her grace

But needed nothing she could give

 

Gar tuht river

Ger te rheged

 

(repeat ch.)

 

Tłumaczenie -> KLIK

__________

Jak rozumiesz utwór? Jego wybrany fragment lub całość? Może jest w nim jakaś wyjątkowa myśl, która jest dla Ciebie ważna?

[Evi 1960]

Pozostając przy życiu, samotny, pozbawiony odwzajemnionego uczucia bohater prosi już tylko o niewinność i prawdę. Nie chce innych darów, niczego innego już nie potrzebuje. Miał swój udział w miłości, nie potrzebuje wiary, mądrości i dumy, spoczynku i piękna - zamiast tego prosi o niewinność (myślę, że to kolejna prośba o powrót dziecięcej beztroski) oraz prawdę (o którą prosi już jako dorosły człowiek. Bo dzieci nie potrzebuję prawdy. Dla nich prawdą jest to w co wierzą, a wiary nasz bohater nie chce).

 

Każdy z ptaków jest symbolem tego, co odrzuca od siebie bohater. Podziwia ich cechy, zazdrości im ich, ale już ich nie chce i nie potrzebuje. Bo utracił wszystko, co miało dla niego w życiu znaczenie.

 

Dumny, zdystansowany Kruk - ujrzał jego duszę.

Wiekowa, mądra i rozsądna Sowa - nauczył się jej dróg.

Spokojny, nieznający strach Gołąb - dotknął jego spokoju.

Piękny, pełen wdzięku Łabędź - ucałował jego szyję.

 

I choć zrobił to wszystko mógł tylko zazdrościć: Krukowi - dumy, Sowie - rozsądku, Gołębiowi - miłości. Wielbił też wdzięk Łabędzia. Dumy, miłości, rozsądku i wdzięku nie da się nauczyć. Mógł tylko podziwiać te cechy i zazdrościć.

On już nie chce zazdrościć, nie chce podziwiać. Ma tylko dwa życzenia - obdarzcie mnie niewinnością i prawdą.

 

Na koniec słyszymy "Przyjdź nad rzekę, przyjdź do zaczarowanej krainy…". Jest to zaproszenie. Tam możesz dostać to, o co prosisz. Rzekę nadal traktuję jako wizualizację życia. Być może w poprzednim utworze, chcąc odebrać sobie życie prawie mu się to udało? Jednak to czego chciał - niewinność i prawda - było na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło wrócić do życia, przyjść nad rzekę. Ale już nie do prawdziwego życia, świadomego. Do zaczarowanej krainy...

[Metallinka 89]

Wg "katolickiego" portalu to jest utwór o tym ze człowiek nie potrzebuje miłości. Jak dla mnie to utwór miazga. Jest tak piękny ze bardziej piękny być nie może.