Search the Community

Co było dla Ciebie głównym źródłem inspiracji przy tworzeniu solowego materiału? Cóż, chciałbym wiedzieć, co dokładnie odpowiedzieć na to pytanie, ale inspiracja to coś, na co chcę pozostać otwarty, bez względu na to, co, gdzie i kiedy się wydarzy. Gdy coś usłyszę albo zobaczę, albo gdy mam w głowie jakiś tekst lub melodię, to zazwyczaj wrzucam to na swojego iPhone'a bądź cokolwiek innego, co mam pod ręką. Pracuję nad tym później, kiedy jestem otwarty na inspirację lub gdy nagle do głowy wpadnie mi jakiś pomysł, którym mógłbym to kontynuować. Więc tak naprawdę nie skupiam się na tym za bardzo. Ale inspiracja JEST czymś, co można znaleźć praktycznie wszędzie. Na przykład gdy przyglądam się tym maleńkim muffinkom - inspiruje mnie to do myślenia o ludzkiej uprzejmości. Dziękuję. To są właśnie tego typu rzeczy. Będąc otwartym, odnajdziemy to, czego szukamy. "Te maleńkie muffinki" ? Czy koncepcja wydania płyty w dwóch językach, fińskim i angielskim, pojawiła się od razu, czy zdecydowaliście o tym w późniejszym czasie? Ponieważ miałem przygotowane utwory na ten album, niektóre z nich po fińsku, niektóre po angielsku, po rozpoczęciu pracy nad nimi z chłopakami musiałem podjąć decyzję, żeby przetłumaczyć te fińskie kawałki na angielski, aby złożyć z nich cały album. Później pomyślałem sobie, żeby może przetłumaczyć też te angielskie kawałki na fiński i wypuścić dwa albumy, bo to połechtało moje poczucie humoru. Oczywiście angielski jest językiem międzynarodowym, językiem rock and rolla i w ogóle. Z kolei fiński brzmi jak język plemienny sześciu milionów ludzi, więc zdecydowałem, że wydam album w obu. Powodem, dla którego fińska wersja ukazała się pierwsza, było to, że mieliśmy już umówione festiwale w Finlandii. Musieliśmy ją wydać, żeby móc wziąć udział w festiwalach, spotkać się z promotrami, mieć muzykę graną w radio. Zdradzisz nam, dlaczego to właśnie utwór Stones został wybrany na singiel promujący anglojęzyczne wydanie płyty? Wyglądało na to, że ludziom podoba się refren. Jest z tym też związana pewna historia: gdy pracowałem nad wokalami do dema tej piosenki podczas ostatniej trasy z Nightwishem, robiłem to, siedząc w kącie na backstage’u, w czasie gdy reszta zespołu ucinała sobie drzemkę. No i oczywiście oni słyszeli to, co robiłem. Pewnego ranka, gdy wstałem i poszedłem zaspokoić pragnienie kawą, nagle wszedł Ewo w bieliźnie, nucąc utwór pod nosem. Pomyślałem sobie “ok, melodia jest chyba chwytliwa”. Zaraz za nim wszedł Tuomas mówiąc “ta piosenka grała mi w głowie przez całą noc!” i wtedy już wiedziałem “ok, mam swojego singla” Marko & Ania, fot. Agnieszka Twoja solowa płyta jest dość zróżnicowana muzycznie. Jak zdefiniowałbyś styl muzyczny, w którym gracie? Sam nie wiem, gdy pierwszy raz mnie o to zapytano, do głowy od razu przyszły mi określenia “hard prog”, “hard rock” i “prog rock”. Sądzę, że mniej więcej gdzieś tam bym to umiejscowił, bo tak jak wspomniałaś, to jest bardzo zdywersyfikowane, w piosenkach czuć zróżnicowaną atmosferę, to nas popycha w stronę rocka progresywnego. Chociaż wydaje mi się, że udało nam się uniknąć największej pułapki tego konkretnego gatunku, bo nie zwróciliśmy się w stronę samej tylko matematyki czy nadmiernego kombinowania. Tak myślę. Ale ja jestem stronniczy. Wiemy, że twój zespół tworzą twoi przyjaciele, fińscy muzycy: gitarzysta, Tuomas Wäinölä, klawiszowiec Vili Ollila oraz perkusista Anssi Nykänen. Jak duży wpływ mieli na powstający w studio materiał? Czy pracowaliście nad utworami wspólnie czy sam decydowałeś o ostatecznej wersji piosenek? Vili i Tuomas. Oni wykonali najwięcej pracy, gdy robiliśmy aranżacje utworów, zagrałem im praktycznie całą strukturę i bazę oraz wersy i tak dalej. Oczywiście było tam mnóstwo braków, np. cały mostek Voice of my Father jeszcze nie powstał, a oni zaczęli wychodzić ze swoimi pomysłami “zobacz, mam coś takiego, a co myślisz o tej melodii czy o tym tekście?". Ja to wypróbowywałem i zagrało: “Pasuje idealnie, dziękuję” i tym podobne. Tuomas też napisał niektóre fragmenty, niewielką część. Miałem główną część utworu, ale gdy zaczęliśmy robić aranżacje i wykończenia, to zmiksowaliśmy wiele rzeczy, a chłopaki odwalili naprawdę kawał dobrej roboty. Zwłaszcza w kwestiach brzmienia i budowania atmosfery, żeby taka maszyneria jak zespół z krwi i kości mogła działać, chłopaki świetnie się z tym sprawili. Czy któraś z piosenek jest twoją ulubioną? Ulubioną? Cóż, w pewnym sensie... ale to się zmienia... To wszystko zależy od nastroju. Marko & Ania, fot. Agnieszka Czy planujesz świadome kontynuowanie kariery solowej, czy raczej ewentualnie spontanicznie nagrasz kolejny album, jeśli zgromadzisz na niego materiał? Są takie plany. Gdy koncertowaliśmy przez całe lato w Finlandii i obecnie po Europie, chyba udało nam się poczuć taką osobistą chemię, którą mieliśmy i udało nam się zbudować zespół z tego solowego projektu. Więc gdy nadejdzie rok 2021 i Nightwish zakończy trasę koncertową, jest bardzo prawdopodobne, że pomyślimy o tym i stworzymy więcej muzyki. Udzielasz swojego głosu na albumach wielu znanych artystów (np. Delain, Avantasia, Ayreon, Dark Sarah etc.). Czy chciałbyś w przyszłości zaprosić do współpracy jakiegoś innego znanego wokalistę/wokalistkę ze świata metalu? Jeśli byłby ku temu powód, żeby stworzyć duet, gdyby był jakiś podział na role czy coś takiego, to byłoby to możliwe. Ale dla mnie jako wokalisty robiącego swój projekt solowy, duże znaczenie ma to, że wchodzę na obszary, do których nie byłem przyzwyczajony śpiewając w zespole. Na przykład na solowym albumie jest więcej czystych i delikatnych brzmień, niż ma to miejsce w Nightwishu czy na albumach innych ludzi, u których wielokrotnie byłem gościem, pojawiającym się jako bestia pomiędzy jedną a drugą pięknością. Tak się często zdarzało. Władasz biegle zarówno fińskim, jak i angielskim, i w obu tych językach śpiewasz. Czy ma to dla ciebie znaczenie w chwili wyjścia na scenę? Czy inaczej przygotowujesz się do występu w rodzinnej Finlandii, a inaczej do koncertu przed publicznością anglojęzyczną? Nie do końca, to znaczy, znam te piosenki i wiem, gdzie mogę sobie pożartować na jakiś temat, ale jestem też całkowicie otwarty na to, co się dzieje. Jeśli wymyślę na poczekaniu coś odpowiedniego, to na pewno to usłyszycie. Marko & Ania, fot. Agnieszka Czy jest szansa, że zaśpiewasz dzisiaj coś po fińsku? Jest takie prawdopodobieństwo. Czy byłbyś w stanie wymienić trzy najważniejsze dla ciebie płyty muzyczne, które wpłynęły na twoją karierę lub były/są dla ciebie jako artysty ważnym źródłem inspiracji? Cóż, powiedzmy, że można by zacząć od BLACK SABBATH Master of Reality. Miałem 9 lat, mój brat pożyczył kasetę od sąsiada, włączyłem ją i przepadłem. Od tego momentu przepadłem na zawsze. To była jedna. Później, miałem chyba 11 lat, dorwałem album RAINBOW Long Live Rock ’n’ Roll, wtedy akurat bardzo chciałem śpiewać. Nauczyłem się na pamięć wszystkich tekstów i jako jedenastolatek śpiewałem podczas odtwarzania go. A po kilku latach śpiewałem już w mojej pierwszej szkolnej kapeli. Więc wydaje mi się, że to było to, co popchnęło mnie do tego, kim się stałem. A przynajmniej te dwa albumy odegrały na pewno ogromną rolę w tej historii. Marko, fot. Agnieszka Jakiej muzyki słuchasz na co dzień? Czy interesuje Cię to, co dzieje się na światowej scenie metalowej i zwróciłeś uwagę na jakiś zespół? Kojarzysz jakieś polskie zespoły? Teraz nie potrafię sobie przypomnieć, ale śledzę to wszystko. Jestem gościem po pięćdziesiątce, wiele razy słuchałem muzyki, uczyłem się jej, grałem ją. Po tylu latach jestem trochę jak stary ćpun. Jeśli muzyka ma wywrzeć na mnie jakieś wrażenie, to musi mieć moc. Musi mieć charakter, utwór musi być dobry i wykonanie też powinno takie być. A jeśli chodzi o mainstreamowe kawałki w tych czasach, kiedy dźwięk jest coraz bardziej przetworzony przez różnego rodzaju programy, nie słyszy się już za wiele takiego szczerego, osobistego grania i myślę, że tego trochę brakuje. A co powiesz o zespole BEHEMOTH? BEHEMOTH - to mocna marka na scenie! A VADER? OK, prawda, gdy o nich wspomniałaś, połączyłem sobie te kapele z Polską, teraz pamiętam. Prezenty dla Marko oraz jego ekipy Nawiązując do nowego klipu Nightwish, jakie jest twoje nastawienie względem nowoczesnych technologii? Uważam, że nowoczesna technologia jest świetna, absolutnie wspaniała, ale jest tutaj bardzo cienka granica związana z tym, jak dużo tej technologii powinniśmy używać dziennie, ponieważ oddziela nas ona od tego, co prawdziwe. I takie oczywiście przesłanie ma teledysk, ale tutaj podkreślam - to jest muzyka rockowa, wideo nakręcone w dziwnej scenerii i tak dalej. Każdy może się tym tak po prostu cieszyć, nie musimy brać tego za jakąś regułę. Możemy się tym po prostu cieszyć. Ale jeśli to przywoła do twojej głowy taką myśl “o, tam na zewnątrz jest drzewo, może ja też tam pójdę?” to wyjdzie to tylko na dobre. Nowy album Nightwish zapowiada się interesująco, biorąc pod uwagę singiel Noise! W mojej ocenie są tam jeszcze lepsze piosenki! Dziękujemy za wywiad, oraz za to, że odwiedziłeś Polskę! Bardzo miło było Cię spotkać! Dzięki! Z Marko rozmawiały Anna Szparaga oraz Agnieszka Fulara. Transkprypcja: Evi. Tłumaczenie: Evi, Adrian

Tuż przed występem na Tauron Arenie w Krakowie, lider zespołu Nightwish, Tuomas Holopainen zgodził się udzielić nam ekskluzywnego wywiadu, w którym opowiada między innymi o planach na przyszły album Nightwish, inspiracjach, oraz wrażeniach po przyjeździe do Polski. Mając na uwadze fakt, że następny album będzie stanowił kontynuację tematów podjętych na Endless Forms Most Beautiful, zastanawiam się, czy mógłbyś nam powiedzieć coś o twoich aktualnych inspiracjach; jacy autorzy lub książki były dla ciebie szczególnie inspirujące? To nie będzie Endless Forms..., część druga – będą tam też całkiem nowe tematy, ale, faktycznie widzę następny album jako kontynuację poprzedniego. Niektóre utwory dotyczyć będą tych samych koncepcji, więc tak... Autorzy pozostają właściwie ci sami jak poprzednio; książki Dawkinsa, Hitchensa... Jared Diamond – to nowy autor, którego odkryłem w zeszłym roku; amerykański biolog-ewolucjonista, który pisze naprawdę pięknie i który dostał nagrodę Pulitzera za jedną ze swych książek. Ale to nie tylko to, są też jeszcze inne nowe tematy. tuomas-answer-1.mp3 Zauważyliśmy, że na ostatnim albumie zaimki osobowe, takie jak „ja” czy „mnie”, w tekstach piosenek zostały zastąpione przez „my”. Zastanawiam się, czy ta zmiana miała na celu podkreślenie jedności ludzi, jako że wszyscy jesteśmy częścią procesu ewolucji, czy może kryje się za tym inny powód? Wcześniej wymowa utworów była bardziej osobista, jak pamiętnik, a teraz...? Zdecydowanie, nasz ostatni album był zapewne najmniej osobistym ze wszystkich, jakie dotąd nagraliśmy, ponieważ zmaga się on z kwestiami znacznie bardziej doniosłymi niż te z mojego prywatnego pamiętnika. Oczywiście, to jest powód. Ale wszystko zależy też zawsze od konceptu wiersza czy tekstu piosenki – którego słowa chce się użyć. Czasem „my” pasuje bardziej, czasem zaś bardziej pasuje „ja”. Przez wiele lat Nightwish znany był zwykle z podejmowania tematów dotyczących fantastyki, baśni. Teraz zaś twórczość zespołu dotyka bardziej naukowych zagadnień. Czy rozważasz połączenie w przyszłości tych dwóch światów, czy raczej nie chcesz już wracać do fantastyki? Fantastyka i fikcja stanowią nadal ważną część mojego życia, a także życia pozostałych członków zespołu. Kochamy fikcję. To po prostu kwestia wyczucia – czuliśmy, że nadszedł czas na taki album jak Endless Forms Most Beautiful. Może w przyszłości wrócimy do fantastyki. Myślę jednak, że fikcja także ma pewien wymiar naukowy. Uważam, że ludzki umysł potrzebuje fantastyki i fikcji jako ucieczki od rzeczywistości tak, by ludzka rasa mogła działać. Zabierają nas ona [fantastyka/fikcja] do miejsc, w których możemy przez chwilę pobyć kimś innym, potem zaś wracamy z nich, by pojąć, że faktycznie możemy zmienić ten świat, aby był taki, jaki chcemy, żeby był. Tak jest choćby w opowieści, którą właśnie czytam. Zatem czytanie fikcji może być naprawdę pouczające. Posłuchaj odpowiedzi Tuomasa: Your browser does not support the audio element. I działa świetnie na wyobraźnię, więc to doskonały temat dla Nightwish. To prawda! Zdaje mi się, że to właśnie Albert Einstein mówił, że najlepszym sposobem na edukowanie dzieci jest czytanie im bajek. To jak nauka poprzez zabawę... Tak, dokładnie, a czytanie nigdy nie jest stratą czasu, ponieważ słowa mogą zmieniać świat i, jeżeli coś jest pięknie napisane, to pobudza do myślenia, a to zaś inspiruje do zrobienia czegoś w prawdziwym życiu. Czy masz jakiekolwiek plany by opublikować swój tomik poezji? Raczej nie. Znaczy, wszystkie wiersze, jeżeli chodzi o teksty piosenek, są już w książeczkach albumów, więc byłoby to po prostu złożenie ich do kupy, a zatem nie miałoby to sensu. Trzeba czegoś więcej, by opłacało się wydać coś globalnie. Ale mam sporo opowiadań, fikcyjnych historii, które napisałem kilka lat temu i wciąż chciałbym je kiedyś wydać. Wzbudziły one zainteresowanie wydawców w Finlandii, ale muszę znaleźć czas i entuzjazm, by napisać ich więcej. Na razie mam tylko sześć, a to za mało na książkę. To w sumie jest bardzo zabawna sprawa, bo właśnie nasze następne pytanie miało dotyczyć książki, o której wspomniałeś kilka lat temu, a która miała nie zostać opublikowana jeszcze przez następnych dziesięć lat czy coś koło tego. Jak zostanie wydana, to zostanie wydana. Naprawdę chcę, by te historie opublikowano, ale miałem ten "pisarski szał" jakoś pięć czy sześć lat temu przez kilka tygodni, a potem po prostu mi przeszło i wróciłem do muzyki. Ale te opowiadania nadal mam i chcę, by kiedyś ujrzały one światło dzienne. Czy zajmie to pięć czy dziesięć lat... Teraz jednak chodzi wyłącznie o Nightwish. On jest najważniejszy. Czekamy niecierpliwie na książkę i mamy nadzieję, że będzie dostępna w Polsce! Moglibyśmy ją przetłumaczyć, podobnie jak biografię Once Upon a Nightwish... Naprawdę!? Tak, przetłumaczyliśmy całą książkę. Skontaktowaliśmy się z autorem Mape Ollią, który zgodził się, by wydać ją w Polsce, więc zamierzamy to zrobić! Wspaniale! Czy są jakieś plany zagrania koncertu z orkiestrą? Plany są już od dobrych siedmiu, dziesięciu lat, jak mi się zdaje. To po prostu jedna z tych rzeczy, która, jeżeli i gdy już ją zrobimy, to musi być naprawdę wyjątkowa w każdym możliwym względzie. I tu pojawia się pytanie: co niby zrobimy potem? Jestem fanem pomysłu, by ten konkretny koncert miał miejsce, gdy będziemy pewni, że nie będzie [bezpośrednio] po nim żadnych innych. Ale to niewątpliwie się wydarzy w przyszłości – jestem tego pewny. Prawdopodobnie w Londynie, prawda? Oczywiście byłoby miło zagrać z tymi samymi muzykami, z którymi gramy od albumu Once. To ma sens. Byłoby naprawdę wspaniale! Podróżować poza Londynem z tymi wszystkimi ludźmi – statystycznie to raczej nie byłoby możliwe, więc Londyn jest zapewne jedyną opcją. Cóż, rozumiemy. Niektóre z utworów z trasy Decades grane są z dodatkowymi orkiestracjami. Czy mógłbyś nam powiedzieć nieco więcej na ten temat; kto je zaaranżował? Czy to także był Pip Williams? Tak, to Pip Williams, ale tym razem zagrała je the Orkiestra Symfoniczna z Budapesztu z powodów finansowych. Zgaduję, że wychodzi taniej... Wychodzi taniej, zgadza się, ale to bardzo, bardzo dobrzy muzycy i to naprawdę bardzo dobrze działa jako podkład. Zależało nam na tym, by nieco odświeżyć te kawałki, żeby nie brzmiały dokładnie tak samo, jak na albumie, więc naturalnym wydało się dodanie do nich nieco orkiestracji. Byliśmy jednak bardzo ostrożni, aby za bardzo ich nie zmienić, bo wykonujemy je po raz ostatni, zatem zależy nam także na tym, by okazać oryginałom szacunek. Tak, to zrozumiałe i naprawdę podoba nam się pomysł użycia prawdziwej orkiestry, a nie sampli czy czegoś takiego. Dzięki temu utwory mają duszę... To prawda, choć nawet jeśli sample mogą zastąpić orkiestrę, wciąż da się je odróżnić od prawdziwego brzmienia. Szczególnie muzycy... Oni słyszą różnicę. Ostatni album był nieco mniej symfoniczny, za to bardziej skupiający się na zespole. Czy planujesz kontynuować tę strategię w przyszłości? Możliwe. Jeszcze nie jestem pewny... A na następnym albumie? Cóż, wszystkie piosenki na następny album są już napisane; brak tylko kilku tekstów, ale muzyka już jest. Jednak reszta zespołu nie słyszała jeszcze nawet nutki, więc to wszystko jest jeszcze nadal tylko w mojej głowie. Zatem nie wiem, jak to się rozwinie, co jest ciekawe nawet dla mnie. Gdy zaczniemy nagrywać demówki utworów wiosną, za kilka miesięcy, to zobaczymy, gdzie nas te piosenki zaprowadzą. Bardzo ważną rzeczą jest, by nie myśleć zbyt wiele z wyprzedzeniem, jak choćby, jeszcze przed rozpoczęciem pisania utworów myśleć o zrobieniu albumu skupionego bardziej na zespole, myśleć, o zrobieniu cięższego brzmieniowo albumu czy coś w tym stylu. Najlepiej pozwolić historii, by sama powiedziała, dokąd chce iść i temu zaufać. Posłuchaj odpowiedzi Tuomasa: Your browser does not support the audio element. Tak, jak wtedy, gdy próbowaliście użyć operowego wokalu w piosence Shudder Before the Beautiful, ale uznaliście, że to się nie sprawdza, więc zdecydowaliście się na bardziej rockowy wokal Floor. Właśnie. To bardzo ważne, by nie robić czegoś tylko dlatego, że można lub, dlatego, że należy. Naprawdę trzeba posłuchać, o czym jest utwór i, co brzmi dobrze. Nie ważne, jak bardzo jest to niekonwencjonalne czy też konwencjonalne. Po prostu należy posłuchać piosenki i zrobić to, co najlepiej brzmi. To wszystko, co można zrobić. Tak, to jest naprawdę dobre podejście. Czy śledzisz obecną scenę metalową i zespoły, które na niej występują? Czy coś zaskarbiło sobie ostatnio twoją uwagę? Praktycznie wcale nie słucham muzyki. Kiedy jestem w domu, to jest albo cisza, albo głos z radia, ale od czasu do czasu, gdy jeden z moich ulubionych zespołów wyda album, to oczywiście go odsłuchuję. Ale nie słucham muzyki na co dzień – to zdarza się bardzo rzadko. Słucham muzyki, gdy prowadzę samochód. Tak, to bardzo ważne, żeby w samochodzie leciała jakaś muzyka! Zdecydowanie! Na przykład, na telefonie nie mam ani jednej piosenki, nigdy nawet jednej piosenki nie ściągnąłem z internetu, więc... Tylko płyty? Tylko płyty, wyłącznie płyty. Choć przyszły mi właśnie dwa albumy do głowy. Nowy album Amorphis, Queen of Time – jest naprawdę dobry, przesłuchaj go. Grają już jakoś od trzydziestu lat, a sądzę, że najlepszy album nagrali dopiero teraz. Jest fenomenalny. Ten drugi album nie jest już nowy, ale naprawdę, serio zrobił na mnie wrażenie. Nowy album Delain Moonbathers. Myślę, że dla mnie, osobiście, jest w dziesiątce najlepszych metalowych albumów wszech czasów. Poważnie myślę, że jest aż tak dobry. To prawda, jest wspaniały! Ostatnie pytanie: czy chciałbyś powiedzieć coś polskim fanom? Standardowe pytanie! (śmiech) Tak! [śmiech] Na to najtrudniej jest odpowiedzieć! Pierwsze, co mi przychodzi na myśl, to to, że dzisiejszy koncert będzie największym koncertem w zamkniętej sali, jaki kiedykolwiek zagraliśmy. Naprawdę byliśmy zszokowani, gdy dowiedzieliśmy się, ile zeszło biletów. Nie wiem, co się dzieje z Polską, tu w Krakowie. Czemu teraz, czemu tutaj? Tak, gdy zobaczyliśmy informację opublikowaną przez Was na Facebooku, to naprawdę byliśmy szczęśliwi. To wspaniałe. I wygląda na to, że w zespole i ekipie panuje niemałe zamieszanie niemal przez cały dzień odkąd ujrzeliśmy to miejce... Z zewnątrz wygląda jak stadion piłki nożnej. Widzieliśmy reklamę i w ogóle. Po prostu: Wow!. Można spytać: dlaczego Polska po tych wszystkich latach, ale to zagadka i to piękna zagadka, choć naprawdę jesteśmy wdzięczni! Polscy fani też są naprawdę bardzo wdzięczni! Dziękujemy bardzo za poświęcony czas, panie Holopainen. Kiitos! (fin. dziękuję) Ole hyvä! (fin. nie ma za co). Redakcja wywiadu: Taiteilija, Maciek, Evi, Adrian Tłumaczenie: Taiteilija Z Tuomasem rozmawiali: Beata, Adrian