Leaderboard

Dostałam się na studia! Z pierwszego miejsca na liście! Filologio włoska, nadchodzę! :D W końcu też udało mi się napisać opowiadanie, które ma ręce i nogi (napisać, czyli zacząć i skończyć, a nie zacząć i rzucić w połowie "bo mi się nie chce/bo mi się znudziło"). ♥

Mój nowy fotel;)

Awww, Beatko! ♥ Wspaniale było! To my dziękujemy za poświęcony czas i niezapomniane chwile w pięknym Lublinie :) To ja też podzielę się z Wami zdjątkiem, które wysłałam w ramach organizowanej m.in. przez fanklub Winter Storm Poland akcji urodzinowej. Akcja owa skierowana jest oczywiście do Tarji, która 17 sierpnia będzie obchodziła 40. urodziny. Pamiętajmy o nich :)

"W cieniu prawa" to moje pierwsze spotkanie z prozą Remigiusza Mroza. Twórcy, który odniósł oszałamiający sukces komercyjny, stając się jednym z najpopularniejszych współczesnych pisarzy w naszym kraju. Do pozycji tej podchodziłem z pewnymi obawami, mając w pamięci, że autor wydał na przestrzeni paru lat kilkanaście książek, a jak wiadomo ilość najczęściej nie idzie w parze z jakością. Jest to pisarz, który pracuje w tempie ekspresowym, jak w fabryce. Z pewnością uwagę przykuwa piękne wydanie z twardą okładką, no ale znając wiadome przysłowie o ocenianiu na podstawie okładki – przejdźmy do meritum. Opisywana pozycja to konglomerat kilku gatunków, oczywiście wiodącym jest kryminał retro, którego akcja dzieje się na początku XX wieku, znajdziemy tu też pewne pierwiastki thrillera prawniczego, ale – ku zaskoczeniu – nie brakuje także sporo elementów powieści obyczajowej i sagi rodzinnej albo jak kto woli dramatu, jeśli byśmy mieli używać filmowej nomenklatury. Zatem czytelnicy spodziewający się typowego kryminału w czasach historycznych będą pewnie trochę zawiedzeni. Na pochwałę zasługuje sprawność językowa Mroza. W zasadzie do żadnego wersu nie można się przyczepić, żadne zdanie nie jest grafomańskie. Jest to po prostu bardzo sprawnie napisana rzecz, do tego przewaga dialogów nad narracją sprawia, że całość czyta się szybko i lekko. Autor hołduje również szkole, która w znacznym stopniu ogranicza atrybucje dialogowe, stąd wymiany zdań są bezpośrednie, zaś czytelnik przelatuje nad nimi niemal błyskawicznie. Mimo dobrze wypracowanego warsztatu sama warstwa fabularna nie powaliła mnie na kolana, choć trzeba przyznać, że książka do ostatniej strony jest interesująca i to trzeba zaliczyć po stronie plusów. Może też po pierwszej części spodziewałem się rasowego kryminału historycznego do samego końca, a tak nie jest. Niemniej mimo wejścia w powieść obyczajową w dalszej części całość trzyma się kupy. Można także trochę ponarzekać na psychologię postaci i fakt, że ich motywacje nie do końca zostały wyjaśnione. Zastanawiałem się też, czy główny bohater będący w gruncie rzeczy prostym chłopem, mógł być tak błyskotliwy, no ale cóż – licentia poetica. Osadzanie powieści w konkretnym czasie i miejscu wymaga pewnego reasearchu od pisarza. Tutaj autor odrobił lekcję i przygotował wiarygodne tło, choć też nie jest ono zbyt mocno rozbudowane i za dużo na temat Galicji w latach 1909-1910 się nie dowiemy. Jednak niewątpliwie nie ma w tym obszarze żadnych zgrzytów, tu i ówdzie zostało przemycone co nieco z tamtych czasów i można się wczuć w klimat powieści. Kolejny plus dla Mroza. Summa summarum muszę zakonotować, że w dobie zalewającej nas grafomanii i pozycji fatalnie napisanych warto docenić dość ciekawą powieść z dobrym stylem, w której czuć sprawność językową i rzemiosło autora. Nie jest to wielka literatura, niemniej to solidna pozycja i życzyłbym sobie, aby na rynku była to co najmniej norma. Tuszę, że nie jest moje ostatnie spotkanie z panem Mrozem i chętnie przeczytałabym jakąś inną jego powieść.