Dream Theater

[Freyja 228]

Metal progresywny najwyższej próby. Amerykanie znają się na rzeczy i w pełni wykorzystują swoje umiejętności i profesjonalizm. Trudno jednak w tym miejscu nie wspomnieć o wokaliście. James LaBrie idealny nie jest, głównie chodzi tu o barwę jego głosu, która nie wszystkim przypada do gustu, a zarazem zniechęca do głębszego zapoznania się z kompozycjami zespołu.

 

Mnie w pełni (pierwsze podejście miałam niezbyt udane zatrzymując się na A Change of Seazons) do zespołu (i wokalu) przekonała płyta Train of Thought, a dokładniej… instrumental Stream of Consciousness. Nie jest to może typowe dla nich granie, ale tak mną ruszyło, że nie mogłam poprzestać na jednym krążku i… wpadłam w dreamomanię. :happy:

 

Ktoś jeszcze słucha Dream Theater? Przyznawać się! :devil:

[beatag60 2263]

Słucham ich wyrywkowo, ale mocno kocham za:

[video=youtube]

[Freyja 228]

Nie przesłuchiwałam jeszcze albumu Falling Into Infinity, ale powyższe wykonanie live zawiera wręcz nieziemską (przynajmniej jedną z najlepszych jakie do tej pory słyszałam) solówkę Petrucciego :-D

[beatag60 2263]

I wokal lekki, relaksujący i cała atmosfera- cudny klimat:)

[Girdun 107]

Już choćby za ten utwór należą im się pokłony:

[Maciek 1188]

Lata temu słuchałem sporo Dream Theater, w sumie nawet znam całą dyskografię, dziś już znacznie mniej, jednak stawiam na emocje, piękno, ciekawe instrumenty i aranżacje niż gitarowo-syntezatorowe pościgi. Niemniej wciąz ich lubię :D, dwie płyty do których nieraz wracam:

 

Scenes From A Memory

Absolutny faworyt w ich dyskografii słynny concept album, przez wielu uważany za najlepszy prog-metalowy album ever made ;), ośmielę się stwierdzić, że całościowo do poziomu tej płyty nigdy się więcej nie zbliżyli, w zasadzie praktycznie nie ma słabego numeru. Znam takich, co uważają, że po tej płycie się skończyli, co oczywiscie jst grubą przesadą, ale coś w tym jest.

 

Awake

Drugi album dobry na nomen omen obudzenie, bo to wyjątkowo mocna, gitarowa i mroczna płyta, jak na ich standardy, w sumie cięzarem porównywalna chyba tylko z Train of Thought. Na pewno najlepsza płyta z pierwszym klawiszowcem Kevinem Moorem, który miał mniejsze tendencje do instrumentalnej masturbacji a więcej do melodii i klimatu ;) zresztą w sumie Images and Words ("Learning to Live") też lubię, plus pojedyńcze kawałki z pozostałych płyt. Ostatnie płyty to już bardziej regresywne niż progresywne, szczególnie po odejściu Portnoya:P, ale w/w rzeczy to klasa w swoim gatunku. DT doczekali się całej masy naśladowców, nie wiem czy to dobrze czy źle, ale faktem jest, że klonów i epigonów mają co nie miara.

 

 

Mój ulubiony kawałek Dream Theater, trochę paradoksalnie, bo ten numer jest zupełnie nie w stylu jaki kojarzy się z DT. Rzecz z przekonujacym tekstem, przeszywająca aż do szpiku kości, emocjonalna miazga. Z lekkim posmakiem pink floyd, muzyka wręcz dotykająca tego czegoś najgłębszego wewnątrz człowieka, słuchając go zawsze mam ciarki na plecach.

Space-Dye-Vest

 

I drugi ulubiony numer już z tych bardziej tradycyjnie drimowych, zamknięcie SFAM-u czyli słynne Finally Free dwanaście minut niemalże filmu malowanego za pomocą instrumentów, muzyka doskonale odzwierciedla całą dramatyczną historię i niestety muszę z przykrością stwierdzić, że to co grają ostatnimi czasy, nawet nie stało koło tego numeru...

[Piotrek 121]

Słyszałem może z 3 utwory, ale jakoś się nie zainteresowałem twórczością DT.

 

Ostatnio jednak YT uporczywie się namówić mnie na zapoznanie się z ich dorobkiem. Za każdym razem, kiedy tam wchodzę, wśród przeznaczonych dla mnie propozycji znajduję nagrania DT, i to najczęściej w formie całego albumu w jednym pliku :-D Trochę to dziwne bo niczego spośród ich twórczości w ciągu ostatnich miesięcy nie słuchałem za pośrednictwem YT

[Sølvi 237]

Pokłony za technikę grania i dokonania.

Sama jednak sięgam po nich bardzo rzadko - brakuje mi tego pierwiastka w tym jakiego szukam w muzyce.

Nawet mój ich ulubiony utwór ("Learning to live") jest taki beznamiętny, brakuje mi w nim jakiś uczuć, nie zostałam chyba stworzona do słuchania solówek :)

[Maciek 1188]

Dziś premiera nowego singla Dream Theater, który zespół sam udostępnił, do posłuchania

tutaj

 

Zaskakująco mało zapadający w pamięć ten singiel jeśli chodzi o melodie, najlepsze momenty gdy idzie sama gitara, szczególnie początek – jest mięcho. W ogóle partie gitarowe są największą zaletą kawałka, mogłoby nawet Jamesa nie być, byłby przyjemny instrumental. Plus krótka solówka Rudessa w środku który chyba próbował coś nawiązać do „The dance of eternity”.

[Freyja 228]

Mnie się podoba, faktycznie gitara ^^ I też wyraźnie słyszalne jest to nawiązanie do SFAMu. Czekam z niecierpliwością na całą płytę XD

[Dark 184]

Jak dla mnie singiel świetny ^^ Od razu wpadł mi w ucho i podobnie jak Freyja czekam na całą płytę, a to już całkiem niedługo. Już nawet chyba nie muszę mówic, jak bardzo czekam na ich koncert w lutym.. zapowiada się porządne widowisko ...

 

Co do zespołu ogólnie- wielbię, kocham, a Petrucci to jeden z najważniejszych gitarzystów dla mnie. Cieszę się, że brat pokazał mi ich kiedy byłam jeszcze całkiem mała :D Techniczne demony, czasem posądzani o kopiowanie samych siebie z czym się kompletnie nie zgadzam. Dodatkowo niespotykany jak na ten gatunek wokal sprawia, że czarują mnie swoimi utworami :)

[Maciek 1188]

Parę dni temu wyszedł

zapowiadający nową płytę.

 

Trzeba przynać że całkiem przyjemny i nawet bardziej mi się podoba od pierwszego :D choć też bez jakiegoś wielkiego szału. Swoją drogą, podejrzewam że zupełnie niereprezentatywny dla całego albumu.

[Dark 184]

Może i mają wiele lepszych kawałków, ale ten bardzo mi się spodobał. :) Mimo wszystko pierwszy singiel zrobił na mnie większe wrażenie. Pozostaje cierpliwie czekać na cały album. :)

[Freyja 228]

A mnie się bardziej spodobał pierwszy singiel, ten natomiast jakoś się nie wyróżnia ale słuchało się przyjemnie. Zobaczymy jak będzie brzmiał cały album ^^

[Maciek 1188]

Doczytałem że ponoć na nowej płycie mają być jakieś partie prawdziwej orkiestry, no zobaczymy..

 

Tak z okazji w ramach nostalgii wracam do DT. I jak ja mogłem zapomnieć o takiej perle jak tytułowy Six Degrees of Inner Turbulence. O dziwo reszta kawałków z tej płyty nigdy mnie nie zachwycała (może poza Disappear i Blind Faith) ale tytułowy to bajka.

Utwór ma bagatelka 42-minuty :D (co prawda podzielone lecz dawniej miałem jako jedna mp3-ójka). Najważniejszy jest fakt że przy takiej objetości, nawet na sekundę nie nudzi, cały czas zachwyca kreatywnością wszystkich muzyków, aranżacjami i melodiami, które sypią się jak rękawa. Zachowuje przy tym klimat i nie ma ani jednej zbędnej nuty czy uczucia nadmiernego popisu. Do tego dobry tekst, sześć przypadków załamania nerwowego, choć akurat w przypadku DT wsłuchując się w muzykę trochę nie zwracam uwagi na tekst. Niemniej warto go odnotować. Jeden z tych momentów kiedy dotykają absolutu, taki Dream Theater b.lubię :)

[Dark 184]

http://www.deathmagnetic.pl/trash/dream-theater-caly-najnowszy-album-do-odsluchu/

 

Cały nowy album do odsłuchu. :)

Enjoy. ;)

[Maciek 1188]

Przez ostatnie dni obsłuchałem trochę nowe wydawnictwo Dream Theater. Muszę stwierdzić, że choć prima facie album wydawał się przeciętny, to z czasem pokazał swoje zalety. To płyta zdominowana przez gitarę. Petrucci po odejściu Portnoya stał się w praktyce liderem zespołu. Nie tylko głównym kompozytorem (choć tu pomaga mu Rudess) ale też prawie jedynym tekściarzem i przede wszystkim producentem płyty.

Eponimiczny tytuł nowego DT wydaje się uzasadniony. Album ten choć w zasadzie nie wprowadza żadnego novum do stylu grupy, to udanie spaja różne elementy z przeszłości. Ciężar gitar i mocne wyeksponowanie basu, mogą się kojarzyć z Awake lubTrain of Thought. Wpleciona momentami niemal popowa melodyka w prog-metal z Images and Words. Konstrukcja i symfoniczne brzmienia odwołują się choćby do suity Six Degrees. Jeśli chodzi o wspomniane symfoniczne brzmienia, to mimo gitarowości płyty, są obecne czasem na drugim planie. Tu i ówdzie słychać różne wstawki. Szczególnie wyraźnie zaznacza się to w kolosie wieńczącym album.

Odnośnie strony lirycznej, zazwyczaj zapoznaje się z niektórymi tekstami DT, ale z tego co na razie zaobserwowałem ze słuchu trzymają poziom w tej kwestii.

Dream Theater wrócił z niezłą płyta (mniej więcej na poziomie poprzedniej choć zawierającej znacznie mniej nowości brzmieniowych) i ja przy okazji wróciłem też do DT. :)

 

 

p.s Wyszło offical lyric video do pierwszego singla, mimo że ten kawałek niezbyt mnie ruszał muzycznie, to w połączeniu z tekstem mnóstwo w nim emocji.

[video=youtube]

[Arcasto 23]

Dream Theater to zespół, który po wielu długich latach zrzucił Nightwish z pozycji mojego ulubionego zespołu ;) . Dream Theater to jeden z niewielu zespołów, który w swojej dyskografii nie posiada ani jednego słabego albumu (najgorsze albumy jakie zespół kiedykolwiek wydał to Falling Into Infinity oraz A Dramatic Turn of Events, ale nawet te krążki raczej nie zasługują na ocenę poniżej 7/10; ciekawostką w przypadku tego pierwszego albumu jest to, iż jego ostateczna forma, a konkretnie obecność ilości komercji nigdy w przypadku Dreamów nie spotykanej, była spowodowana naciskami ze strony wytwórni, co doskonale widać po przesłuchaniu dem utworów, które biją kawałki znajdujące się już na "pełnoprawnym" albumie na głowę), a wszyscy wchodzący w skład kapeli muzycy są po prostu wirtuozami własnych instrumentów (wielokrotne nagrody, wyróżnienia, zaproszenia do współpracy przy tworzeniu albumów, w przypadku Petrucciego największa ilość występów w G3, a w przypadku Rudessa genialna kariera solowa - z resztą to co ten człowiek potrafi wyczyniać w rozmaitymi instrumentami klawiszowymi to jest po prostu magia, a jak do tego dodać fakt, iż na koncertach gra solówki nawet na... iPhonie to ma się niezły pogląd na to z kim mamy do czynienia; swoją drogą, Rudess to klawiszowiec widoczny w moim avatarze). Co do samej muzyki Dreamów to można o niej mówić praktycznie w samych superlatywach - genialne, rozbudowane kompozycje i techniczna perfekcja sprawiły, że Dream Theater stał się jednym z najważniejszych zespołów w historii metalu, na którym z resztą próbuje się wzorować, z lepszym lub marniejszym skutkiem, wiele nowych zespołów. Co prawda Dreami mają jeden, dosyć poważny minus - po obejrzeniu DVD z zapisem ich koncertów i zobaczeniu na własne oczy genialnej techniki jaką prezentują członkowie tego zespołu występy innych kapel wydają się po prostu śmieszne ;) . Poniżej kilka przykładów.

 

 

Dla zainteresowanych kilka utworów do przesłuchania:

Pull Me Under

Trail of Tears

Home

As I Am

 

Szczególnie polecam Six Degrees of Inner Turbulence - świetne koncertowe nagranie ;) .

[NightwishAnka 480]

Dream Theater za niedługo wyda nowy koncertowy album , mała zapowiedź tego :

[video=youtube]

[Duduś 49]

Zespół bardzo lubię, ale ze względu na wokal LaBrie więcej niż jedną płytę pod rząd nie mogę przesłuchać. Uwielbiam od nich Images & Words oraz Metropolis Pt 2. Scenes From Memory. Słucham dość często.

[Sami 3171]

ze względu na wokal LaBrie więcej niż jedną płytę pod rząd nie mogę przesłuchać.

 

Skąd ja to znam :>

LaBrie wygląda jak "Góra, która jeździ", a głosik ma smieszny, jakby zaraz miał zemdleć czy coś...

[Maciek 1188]

Dream Theater wystąpi na Przystanku Woodstock a dokładniej w czwartek 30 lipca, 23:50 na Dużej Scenie

[majka420 11]

Ja od niedawna dopiero ich słucham ale kilka utworów od razu przypadło mi do gustu min. :This is the life, Far from heaven, Breaking all ilusions, Beneath the surface i oczywiście Wither tego numeru mogę słuchać na okrągło ot taka ze mnie romantyczka. Jeśli chodzi o nowego wokalistę Jamesa Labrie to zdecydowanie bardziej wolę jego niż poprzednika.

[Maciek 1188]

Słyszał ktoś już nowy Dream Theater? Ja na razie nie mam możliwości przesłuchania, ale widziałem, że recenzje są mieszane.

[Freyja 228]

To już wyszło?! Mnie chyba, na razie, wystarczy jedna "Dystopia" (Megadeth) - swoją droga, co oni z tymi okładkami? o.O

 

 

 

 

 

Może kiedyś przesłucham nowe Dreamy, ale jak do ostatniego albumu nie wracam, tak wątpię bym się za nowy wzięła szybko. Jakiś czas temu słyszałam jeden kawałek z "The Astonishing" i po prostu przeleciał, nie pozostawiając nic po sobie. Mam dziwne wrażenie, że pomysł na samych siebie się Dream Theater wyczerpuje - niby teraz rock opera, a ile wokół tego otoczki - strony tematyczne, dwa albumy...