Dead Boy’s Poem
Born from silence, silence full of it
A perfect concert my best friend
So much to live for, so much to die for
If only my heart had a home
Sing what you can`t say
Forget what you can`t play
Hasten to drown into beautiful eyes
Walk within my poetry, this dying music
– My loveletter to nobody
Never sigh for better world
It`s already composed, played and told
Every thought the music I write
Everything a wish for the night
Wrote for the eclipse, wrote for the virgin
Died for the beauty the one in the garden
Created a kingdom, reached for the wisdom
Failed in becoming a god
Never sigh…
„If you read this line, remember not the hand that wrote it
Remember only the verse, songmaker`s cry, the one without tears
For I`ve given this its strength and it has become my only strength.
Comforting home, mother`s lap, chance for immortality
Where being wanted became a thrill I never knew
The sweet piano writing down my life”
„Teach me passion for I fear it`s gone
Show me love, hold the lorn
So much more I wanted to give to the ones who love me
I`m sorry
Time will tell (this bitter farewell)
I live no more to shame nor me nor you”
And you… I wish I didn`t feel for you anymore…
A lonely soul… An ocean soul…
Poemat Martwego Chłopca
Zrodzony z ciszy – cisza nim wypełniona;
Perfekcyjny koncert – mój najdroższy druh.
Tak wiele powodów by żyć,
Tak wiele rzeczy, wartych śmierci…
Gdyby tylko me serce odnalazło dom…
Zaśpiewaj, czego nie możesz ująć w słowa.
Zapomnij, czego zagrać nie potrafisz.
Spiesząc się, by zatonąć w najpiękniejszych oczach
Wstąp w mą poezję, w tę umierającą muzykę
– Mój list miłosny do nikogo.
Nigdy nie wzdychaj za lepszym światem;
On jest już skomponowany, odegrany i opowiedziany.
Każda myśl – muzyką, którą tworzę;
Wszystko, zaś, pragnieniem, by nastała noc.
Pisał dla zaćmienia, pisał dla dziewicy
Zmarł w imię uroku tej jedynej w ogrodzie.
Stworzył królestwo, sięgnął po wiedzę –
Poniósł porażkę, stając się Bogiem.
Nigdy nie wzdychaj za lepszym światem;
On jest już skomponowany, odegrany i opowiedziany.
Każda myśl – muzyką, którą tworzę;
Wszystko, zaś, pragnieniem, by nastała noc.
„Jeżeli czytasz te słowa, pamiętaj nie dłoń, która je spisała –
Pamiętaj jedynie sam wers, krzyk twórcy tej pieśni, jedynego, który nie płakał,
Gdyż obdarzyłem go siłą i stała się ona mą jedyną potęgą.
Przyjazny dom, matczyne kolana, szansa na nieśmiertelność…
Miejsce, gdzie bycie „chcianym” staje się dreszczem, którego nigdy nie zaznałem…
Słodkie dźwięki pianina spisujące mój żywot.”
„Naucz mnie pasji, ponieważ boję się, że ją utraciłem!
Pokaż mi, czym jest miłość, utul osamotnionego…
O wiele więcej pragnąłem dać, tym, którzy mnie kochają…
Przepraszam.
Czas pokaże (to gorzkie rozstanie)…
Nie będę żył więcej, by nie przynosić wstydu ni sobie, ni wam.”
A Ty…chciałbym nie czuć nic do Ciebie już nigdy więcej…
Samotna dusza…Oceaniczna dusza…
Autor tekstu: Tuomas Holopainen | Tłumaczenie: Taiteilija
Recommended Comments
There are no comments to display.