Leaderboard

Na ten dzień polscy fani Avatara czekali długo. W końcu po 9 latach zespół powrócił do naszego kraju, po raz pierwszy jednak jako headliner! Ekipa fanklubu Avatar Poland była na miejscu godzinę przed koncertem. Dzięki uprzejmości ochrony oraz organizatora udało się przekazać dla zespołu skromny upominek. Kolejka pod klubem była jednym wielkim ulem z mnóstwem głosów. Wszyscy nie mogliśmy się doczekać otwarcia bram, a tym bardziej samego koncertu Avatara. Kiedy o 18:00 zaczęto wpuszczać do Stodoły, wszyscy nagle zaczęli biegać, byle tylko stać pod barierkami. Jeden wielki chaos, ale za to mega pozytywny! O 19:00 na scenę wyszedł Dylan Walshe, rudy Irlandczyk z gitarą akustyczną i harmonijką. Nietypowy wybór supportu dla zespołu death metalowego, ale trzeba przyznać, że miło się pana Dylana słuchało - miał mocny i ładny głos. Drudzy w kolejce byli The Mahones, irlandzki zespół grający punk. Tu już się zaczęło dziać. Ostre punkowe granie połączone z akordeonem poniosło większość widowni, która świetnie się bawiła przy ich muzyce. Od zespołu biła radość, widać było, że oni sami świetnie się bawili. Nicole, która grała na akordeonie, przyznała potem, że miała łzy w oczach, gdy widziała nasze serduszka i buziaki posyłane w jej stronę. Obydwa supporty miały świetny kontakt z publiką. The Mahones zeszli ze sceny jakieś 30 minut przed podaną godziną rozpoczęcia się koncertu właściwego, na który wszyscy czekali. Zniecierpliwieni i głodni wrażeń patrzyliśmy, jak technicy przygotowują scenę na show Króla i jego świty. Minuty mijały bardzo wolno. Wszyscy co chwilę patrzyli na zegarki. W końcu wybiła upragniona 21:00. A wtedy rozległy się pierwsze dźwięki "A Statue Of The King". Nie sposób opisać co się wtedy stało. Cała widownia, jak jeden mąż zaczęła skakać, wymachiwać włosami, a w górę powędrowały ręce z rogami. Coś niesamowitego. Gry utwór dotarł do refrenu nasze głosy zagłuszyły wręcz śpiewającego Johannesa. Następna w kolejce była piosenka "Legend Of The King", potem "Paint Me Red" - jeden z bardziej rozpoznawalnych utworów zespołu. I tutaj była podobna sytuacja - właściwie cała piosenka została zaśpiewana przez widownię. Ale to jeszcze nic. Po "King's Harvest" światła przygasły, na scenie został jedynie Jonas, który zaczął grać początek "Bloody Angel". I tutaj przyznam się Wam szczerze, że nie wytrzymałam. Łzy stanęły mi w oczach, popłakałam się, jak małe dziecko. Dobrze, że tuż obok stała niezawodna Alex, która przytuliła mnie i zaczęła pocieszać. Również sam Jonas, gdy zauważył moje łzy próbował ze sceny mnie pocieszyć. "Bloody Angel" to zdecydowanie jeden z największych przebojów Avatar. Tekst tego utworu od A do Z znają właściwie wszyscy fani. Gdy widownia ponownie wyśpiewywała refren wraz z Johannesem, łzy raz jeszcze pociekły mi po policzkach. To było coś pięknego. A dla mnie dziwnego zarazem, bo jeszcze nigdy na żadnym koncercie tak nie płakałam. Po nostalgicznym Krwawym Aniele przyszedł czas trochę poskakać i oto "For The Swarm", utwór o pracowitych małych pszczółkach. Później kolejne powroty do przeszłości w postaci "Get In Line" oraz "Tsar Bomba", po których przyszedł czas na długo wyczekiwaną "Tower". I tu zadziała się magia. "Tower" jest jednym z najspokojniejszych utworów Avatar, można rzec, że jest balladą o toksycznej miłości. Nie spodziewałam się jednak, że zdarzy się to co się zdarzyło. Oczywiście wszyscy śpiewali pełny tekst piosenki, ale w pewnym momencie zespół przestał grać, a widownia dalej jednym głosem śpiewała kolejny refren (pomińmy fakt, że przy trzecim wersie, gdy ludzie zorientowali się, że zespół nie gra tylko stoi i patrzy, połowa widowni zaczęła się śmiać). Johannes przyznał wtedy, że jest to jeden z piękniejszych momentów na trasie, nie widział dawno, by ludzie tak dobrze znali tekst. Powiedział również, że w języku angielskim nie ma słów, by opisać co czuje. A potem raz jeszcze poprosił byśmy A capella zaśpiewali refren Wieży. W drugiej części show zespół nadal grał same perełki z ich dorobku - "The Eagle Has Landed", "Let It Burn", którego nie spodziewałam się usłyszeć, "King After King" oraz "Reload". "Reload" było najstarszą kompozycją na setliście, moja ulubiona piosenka z albumu "Avatar" i tego jeszcze bardziej nie spodziewałam się kiedykolwiek usłyszeć na żywo. Marzenie się spełniło. Potem nastał czas na "Smells Like a Freakshow" i tutaj wszystkich poniosło. Sama nie wiem co do końca się działo. Ten utwór jest tak energiczny, że głowa sama się rusza, chce się skakać, krzyczeń. "Torn Apart" singiel z albumu "Black Waltz" na żywo brzmi fenomenalnie, po nim było "Glory To Our King" i w końcu doczekałam się bąbelków. Dosłownie, ponieważ zespół przy utworze "The King Welcomes You To Avatar Country" z dwóch niewielkich maszynek zawsze wpuszcza miliony baniek mydlanych. To było nawet lepsze od pirotechniki. I tak zbliżyliśmy się do końca koncertu. Finałowym utworem było "Hail The Apocalypse", singiel z płyty "Hail The Apocalypse", podczas którego nasza Alex rzuciła w Johannesa pluszowym, czarnym jednorożcem, który był częścią naszego prezentu. Johannes śpiewając hymn ku Apokalipsie obwieszony był aż trzema polskimi flagami, w tym naszą z logo fanklubu oraz podpisami fanów, które Ania i Miri zebrały w kolejce. Nasz Szwed powiedział, że zabierze wszystkie trzy do domu. Na samym show nie zabrakło również kanistra z wodą, z którego to wokalista pił. Powiem Wam szczerze, że żaden koncert Tarji czy Nightwish nie zrobił na mnie tak ogromnego wrażenia. Fakt, że był to mój pierwszy koncert Avatar, ale jednak. Jak powiedział członek naszej fanklubowej grupy "Gdyby charyzma była człowiekiem, byłaby Johannesem". I to jest prawda. Ten gość ma niezwykłe gadane. W przerwach między graniem opowiadał świetne i śmieszne historie. Czasami przeszkadzał mu John, który zaczynał grać na perkusji w momencie, kiedy wokalista zaczynał coś mówić. W końcu Johannes kazał mu się zamknąć. Obiecali nam również, że następnym razem John przypomni sobie, jak grać "Queen of Blades" i nam to zagrają na następnym koncercie. A gitarzyści Henrik, Jonas i Tim? Brak słów. Podziwiam ich, że potrafią w tak idealnej synchronizacji machać włosami podczas gry. Solówki perfekcyjnie zagrane. Najcudowniejszym jednak momentem wieczoru było spotkanie z zespołem. Chłopaki wyszli do nas 30 minut po zakończeniu show! Rozdali nam autografy, pozwolili się wyściskać, a Tim i Jonas to wręcz nas wyściskali (serio, gdybym nie odsunęła się od Jonasa to pewnie byśmy tak stali i stali...). John, który na scenie uchodzi za wariata ze swoim wyłupiastym wzrokiem psychopaty okazał się niezwykle kulturalnym człowiekiem, każdemu uścisnął dłoń i podziękował za przyjście. Jonas wymasował każdemu plecki, Henrik się pięknie uśmiechał do zdjęć, Johannes porobił głupie miny, a Tim się mógł w końcu wygadać. I wiecie co? To właśnie z Timem najmilej wspominam spotkanie. Gdy powiedzieliśmy, że jesteśmy z fanklubu, poprosił inne osoby, żeby poczekały, bo teraz nasza kolej. Gdy ja na pożegnanie się już przytulałam do niego, cała reszta dziewczyn z naszej ekipy rzuciła się na mnie i Tima, nie mogłam oddychać, ale cudownie było się tam bardzo w niego wtulić, haha. Potem jeszcze było kilka grupowych uścisków. Wyszedł do nas również wokalista/gitarzysta The Mahones, który z przyjemnością porobił sobie z nami zdjęcia i powygłupiał. Najlepszym uczuciem była jednak satysfakcja, że chłopakom się prezent podobał, oraz ich ciepłe słowa na temat naszego fanklubu Avatar Poland. Dziękowali za naszą pracę i serce, które wkładamy w prowadzenie tego wszystkiego, ale dla nas najlepszą zapłatą były ich uśmiechy i szczęście widoczne w ich oczach, że mogą tu znowu być razem z nami. Ja do tej pory płacze co chwilę, gdy przypomnę sobie te wszystkie piękne chwile z sobotniego wieczoru.