once Planet Hell

[Nightfall 809]

"Planet Hell"

 

Denying the lying

A million children fighting

For lives in strife

For hope beyond the horizon

 

A dead world

A dark path

Not even crossroads to choose from

All the bloodred

Carpets before me

Behold this fair creation of God

 

My only wish to leave behind

All the days of the Earth

An everyday hell of my kingdom come

 

The 1st rock thrown again

Welcome to hell, little Saint

Mother Gaia in slaughter

Welcome to paradise, Soldier

 

My 1st cry neverending

All life is to fear for life

You fool, you wanderer

You challenged the gods and lost

 

Save yourself a penny for the ferryman

Save yourself and let them suffer

In hope

In love

This world ain’t ready for The Ark

Mankind works in mysterious ways

 

 

Tłumaczenie -> KLIK

 

__________

Jak rozumiesz utwór? Jego wybrany fragment lub całość? Może jest w nim jakaś wyjątkowa myśl, która jest dla Ciebie ważna?

[NightwishAnka 480]

Pierwsze co rzuca mi się w tym utworze są nawiązania do mitologii i Biblii : Save yourself a penny for the ferryman , This world ain’t ready for The Ark oraz The 1st rock thrown again .

Myślę , że tekst bardzo ściśle nawiązuje do wojny , lecz nie do tych ogólnoświatowych , tylko bardziej do tych osobistych , codziennych . Podmiot jest mocno zaniepokojony , chce wszystko porzucić ( My only wish to leave behind/All the days of the Earth

/An everyday hell of my kingdom come ). Podmiot nie ma już prawie nadziei i miłości , nie chce patrzeć na rzeż Ziemi , choć pozostaje bierny . Nakazuje , ostrzega odbiorce , żeby ratował siebie : Save yourself and let them suffer/In hope/In love.

Ponieważ sam nie wierzy , żeby świat się polepszył , ponieważ : Mankind works in mysterious ways .

[Guest Morderczyni]

Zinterpretuję fragment po fragmencie i podsumuję na końcu. Zazwyczaj tak nie robię, bo łatwo o nadinterpretację. Jeśli się pojawi, niech mi ktoś zwróci uwagę, proszę.

 

Tytuł - Plant Hell

Określenie tematyki utworu. Ziemia jest złym miejscem, nieprzyjaznym człowiekowi. W tym rzecz, że Ziemia nie oznacza wcale planety jako ciała niebieskiego, tylko odnosi się do środowiska życia - społeczeństwa i jego otoczenia. Ludzie ludziom zgotowali ten los, rzekła polska dwudziestowieczna literatka.

 

Denying the lying

A million children fighting

For lives in strife

For hope beyond the horizon

Okrutne ujęcie dziecka. Dziecko jest czystą, niewinną istotą, szczerą w swym działaniu. Dzieci ukazane przez podmiot liryczny muszą walczyć, odzielać prawdę od kłamstw, a więc są pozbawione słodkiego, idyllicznego dzieciństwa (za którym, jak wiadomo, tęskni autor słów w większości swoich utworów). Chyba że odwołamy się do tradycji chrzejściańskiej (w końcu jest do niej dużo nawiazań w dalszej części utworu) i do rzeczownika "dzecko" dodamy przymiotnik "boże". Wtedy strofa stanie się bardziej uniwersalna i będzie można ją odnieść do wszystkich ludzi bez względu na wiek. Zbyt wielkiego znaczenia to nie ma; wersy wyrażają sprzeciw przeciwko fałszowi. Życie jest nieustanną walką. Nasuwa się pointa - Contra spem spero.

 

A dead world

A dark path

Not even crossroads to choose from

Umarło wszystko to, co było piękne i dobre. Podmiot liryczny nie ma wyboru. Dręczy go poczucie beznadziejności. Musi wstąpić na jedyną świeżkę, która mu pozostała - mroczną, a więc niepewną, nieznaną, niebezpieczną, gdzie prawdopodobnie nie spotka go nic dobrego. Innej drogi nie ma, bo ów "rozstaj dróg" nie istnieje. Bardzo plastyczne wersy, nawiasem mówiąc, jak i reszta zwrotki. Albo to działa moja nadaktywna, wykształcona przez lata czytania książek, wyobraźnia.

 

All the bloodred

Carpets before me

Behold this fair creation of God

Sarkazm. Podmiot liryczny ma pretensje do Boga o to, że pozwala na zło. Apostroficzna forma czasownika "podziwiaj" odnosi się do samego podmiotu lirycznego, który jest jednocześnie nadawcą i odbiorcą (o czym napiszę w podsumowaniu). Wszedł na krwistą ścieżkę, co oznacza, że spodziewa się śmierci (podobny chwyt zastosował nasz wielki romantyk w Balladynie - tam dywanem były maliny). Jakby czuć romantyzmem, nie sądzicie?

 

My only wish to leave behind

All the days of the Earth

This everyday hell of my

kingdom come

Podmiot liryczny pragnie śmierci. Śmierć dla niego oznacza przeniesienie się do lepszego świata, a więc - uwolnienie od codziennych trudów noszących piekielne znamiona (w końcu życie jest walką, a walka jest wyczerpująca, prawda?). Codziennie przybliża się do śmierci (pamiętacie tego filozofa, nie pamiętam nazwiska, który stwierdził, że sensem życia jest śmierć?) i o tym mówi w ostatnim wersie.

 

The 1st rock thrown again

Welcome to hell, little Saint

Mother Gaia in slaughter

Welcome to paradise, Soldier

Nawiązanie do Biblii. Następnie ironiczne zdrobnienie - jakby wzięte z Moliera. Potem przywołanie mitologicznej personifikacji Ziemi. Później - wielki kontrast graniczący z antytezą! Ziemia jest piekłem dla podmiotu-wrażliwca, zaś rajem dla podmiotu-żołnierza.

 

My 1st cry neverending

All life is to fear for life

You fool, you wanderer

You challenged the gods and lost

Pierwszy krzyk jest wtedy, gdy człek przychodzi na świat. W psychoanalizie uznawany jest za przejaw woli życia. Podmiot liryczny twierdzi, że strach o życie towarzyszy mu od nardzin. Boi się śmierci. W każdej chwili może umrzeć (przecież Ziemia jest piekłem!). Być może sądził, że może jej uniknąć - to wyjaśniałoby nazwanie siebie głupcem oraz przegraną z bogami. Drugiego określenia raczej nie trzeba objaśniać - "Wędrówką życie jest człowieka".

 

Save yourself a penny for the ferryman

Save yourself and let them suffer

In hope

In love

W starożytnej Grecji obol (taka drobna moneta, odpowiednik polskiego grosza, o ile się nie mylę) wkładano zmarłemu do ust, aby mógł zapłacić przewoźnikowi (Charonowi) za bezpieczną podróż do Elizjum (raju).

Śmierć oznacza ocalenie. Życie oznacza udręki. Nawet miłość i nadzieja nie przynoszą ulgi w cierpieniu.

 

This world ain't ready for The Ark

Chodzi o Arkę Przymierza - skrzynię, w której umieszczono między innymi tablice z Dekalogiem.

Ludzkość nie jest gotowa na pogodzenie się z Bogiem. Zbyt często łamie przykazania i boskie nakazy, czyniąc z Ziemi piekło.

 

Mankind works in mysterious ways

Podmiot liryczny dziwi się swojemu gatunkowi. Nie rozumie działań swych pobratymców.

 

 

Podmiot liryczny ma cecby romantyka. Wewnętrzny konflikt z Bogiem/bogami i samym sobą, bunt, wrażliwość, pesymizm, poczucie bezradności wobec zła, próba walki z tym złem, nie jest szczęśliwym człowiekiem. Boi się śmierci i jednocześnie jej pragnie. Boi się też życia, co bardzo dobrze obrazuje oprawa muzyczna utworu.

 

Sam utwór odbieram jako monolog wewnętrzny podmiotu lirycznego. Jest jednocześnie adresatem i odbiorcą.

[Maciek 1188]

Save yourself a penny for the ferryman

Save yourself and let them suffer

In hope

In love

W starożytnej Grecji obol (taka drobna moneta, odpowiednik polskiego grosza, o ile się nie mylę) wkładano zmarłemu do ust, aby mógł zapłacić przewoźnikowi (Charonowi) za bezpieczną podróż do Elizjum (raju).

Śmierć oznacza ocalenie. Życie oznacza udręki. Nawet miłość i nadzieja nie przynoszą ulgi w cierpieniu.

 

Pełna racja z tym obolem, ale tu warto zwrócić uwagę na pewien fakt, który mnie zawsze zastanawiał. Czemu w tekście nie ma obola?. Gwoli wyjaśnienia, po angielsku obol to obol, ewentualnie używa się łacińskie obolus, więc to nie jest tak, że takie słowo nie istnieje w mowie Byrona i Szekspira. Czemu zatem Tuomas użył słowo "penny-grosz/grosik"?

 

Myślę, że dlatego, aby podkreślić uniwersalność tego motywu. Sądzę, że z tych samych powodów nie wymienił Charona z imienia. Pieniądz do ust wkładali też na przykład Rzymianie, a to na pewno nie był już obol (tylko denar, sestercja, as, czy inna rzymska moneta).

 

 

p.s cała interpretacja - prima sort.